Wpadam na chwilkę. Trafiłam do szpitala w niedziele 16 sierpnia, ok 19. W sumie nic szczegolnego się nie działo , troche spinal mi sie brzuch i poklowalo mnie tak jakby w pochwie . Moj Domin mnie zmobilizowal zdeby pojechac sprawdzic czy wszystko ok. Na izbie zrobili mi ktg było wzorcowe, lekarz po badaniu stwierdzil rozwarcie wew na 0.5mm. I zaproponował ze moge zostac naobserwacji, ale nic raczej z tego nie bedzie. jakos tak nie było po co zostawac, ale jednak pomyslalam ze moze lepiej bedzie sprawdzic czy wszystko sie uspokoi. No i zostałam przyjeta na oddział ginekologi, pobrali mi krew do badania no i mocz musiałam oddac też, ale jak nigdy nie chxciało mi się. W końcu poelegniarka przyszła mnie ponaglić i poszłam do toalety. I jak zaczelam sikac, tak nagle raz po raz chlusnela ze mnie krew. Ledwo doszłam do dyzurki pielegniarek i poszło 3 raz, nic mnie nie bolala. Zawolali lekarza, zbadał, mówi że nie wie co sie dzieje ze moz e szyjka sie rozwiera, no i moze sie cos rozwinie . Zrobili mi 2 ktg i zero skurczy, poprostu nic. Coś tknęło lekarzażeby zajrzęć mi tam do środka tą trąbką czy czyms takim podobnym, i wtedy zobaczyłam przerażenie w jego oczach. Powiedział mi że tam jest żywa krew i że nie wie czy tylko w macicy czy u niuni tam w środku już też, szybka decyzja o cesarce, w ciagu 15 minut bylam już na operacyjnej, zamieszanie, tu znieczulenie zew opon. tu cewnik, tu zgoda, masakra, bałam sie. No i stało sie . Urodziłam Madzie . w 1min 7 apg w 5 10apg Pokazali mi ja , dali pocałować i zabrali. Noc okazała sie masakryczna, i nie chodzi o mój ból fizyczny. Okazało się że Madzia oddycha nie równo. Podłączyli ją pod urządzenie regulujące oddech CPAP, wozli do inkubatora. Mowi powiedzieli że jest żle. A ja leżałam jak kłoda i nie mogłam póść do mojego dziecka. To był koszmar. Rano powiedxziałam ze musze wstać, położna nie chciała mnie słuchać. Uruchomiła mnie mama gdzieś ok 19 godz tego dnia, ale po chwili straciłam przytomność. Okazało sie ze straciłam duzo krwi podczas operacji i nie moge jeszcze wstac. Wiec kolejna noc bez mojego dziecka. 17 sierpnia poszłam do Niuni, nie mogłam na to patrzeć . Inkubator, kroplówka, rurka w nosie. Zanośiłam sie od płaczu. Nastepny dzien przyniosl poprawe, odłączyli ja od CPAP-u, potem na kolejny dzien, wyciagneli z inkubatora, dzien na zaklimatyzowanie sie z otoczeniem. No i wtedy pozwolili mi ja dotknąć, znowu płacz, z radości ze juz ja mam. Nie miałam pokarmu, ściągałam na siłę żeby dać mojej malutkiej królewnie, ale stres robił swoje. W końcu na kolejny dzien powiedzieli mi ze mogą dać mi ją do pokoju tam gdzie ja leże, że jest już lepiej, tylko ma żółtaczke. Wię cała byłam szcześliwa. Mała miała żóltaczke jeszcze do tego, wiec przyprowadzili mi na sale lampy do fototerapi i inkubator, żeby kłaść ją tam w czasie naświetlania, bo bez niego marzła bardzo szybko na golaska. I tak dzień z dnia. Pokarm pszyszedł, załamanie nerwowe też, płacz bez powodu na widok męża, płacz na widok kolejnej kroplówki, a tak prosiłam nie kłujcie jej w główke, nie stety nie udało sie nigdzie indziej. mła dzielna, jadła, spała i znosiła wkładanie pod lampy. Ja przez ten stres doszłam szybko do siebie, już w czwarytek byłam do wypisu, ale zostalam z mała. Nic mnie juz nie bolało , stres i adrenalina zabiły ból. nocy nie spałam czówałam, czy oddycha. I tak przyszedł poniedziałek. Pani doktor powiedziala że może nas wypuścić do domu, a ja nie potrafiłam sie cieszyć. Czułam strach że zaraz ktoś przyjdzie i powie mi ze moja niunia musi dalej zostac bo jest zle. No i przyniesli mi wypis, i wtedy zrozumialam ze juz mozemy isc do domu. A w domu znów strach, żeby jej sie nic nie stało, żeby oddychała. Wbiłam sobie jakąś faze do głowy. Nie moge spać, nie moge siedziec, musz ciagle coś robic. Nie moge dalej z nikim rozmawiać o tym co było na samą myśl płyną łzy. Ale mam już moją Córeczkę. Kocham ja i nie wyobrażam sobie życia bez niej. Je dużo mojego mleczka, spi ładnie, prawie nie płacze. Jest moim skarbem.
