Znajdź zawartość

Istnieje wiele rodzajów oparzeń. Różne są również przyczyny oparzeń u dziecka. W związku z tym istnieją też różne zasady udzielania pierwszej pomocy w przypadku różnego rodzaju oparzeń u dzieci. Oto najbardziej powszechne oparzenia u dzieci i charakterystyczna dla nich pierwsza pomoc. Oparzenia o ograniczonym zasięgu Jeśli twoje dziecko poparzy swoją rączkę lub nóżkę należy jak najszybciej zanurzyć ją w wodzie. W przypadku oparzenia twarzy i tułowia należy na oparzone miejsca przykładać chłodne kompresy. Oparzone miejsce należy ochładzać tak długo aż dziecko przestanie odczuwać ból. Poparzonych miejsc nie wolno smarować masłem ani schładzać lodem, gdyż może to spowodować dodatkowe uszkodzenie skóry dziecka. Jeśli na skórze malca pojawią się pęcherze również zakazane jest ich przebijanie. Po zmoczeniu oparzonych miejsc należy okryć je materiałem, który nie będzie się przylepiał do skóry. Najlepiej wybrać bandaż bez przylepca lub folię aluminiową. Jeśli twój maluszek ma poparzoną twarz, stopy lub genitalia, nawet w wypadku niewielkich oparzeń należy skontaktować się z lekarzem. Kontroli u lekarza należy również poddawać jakiekolwiek, nawet niegroźne oparzenia u dziecka poniżej pierwszego roku życia. Rozległe oparzenia u dzieci W przypadku rozległych oparzeń na ciele maluszka, należy jak najszybciej położyć dziecko na płaskiej powierzchni i zdjąć ubranie z poparzonego miejsca. Nie wolno odrywać materiału, który przywarł do rany. Dodatkowo należy również stosować mokre okłady na poparzone miejsca i otulić dziecko. W przypadku gdy poparzone są nogi malucha, należy unieść je do góry, powyżej tułowia. W przypadku rozległego oparzenia u niemowląt należy jak najszybciej wezwać pogotowie lub samodzielnie zawieźć je do lekarza lub szpitala. Oparzenia chemiczne Oparzenia substancjami chemicznymi mogą powodować poważne obrażenia na skórze bobasa. Kiedy dojdzie do tego rodzaju uszkodzenia skóry dziecka, należy jak najszybciej usunąć suche resztki substancji żrącej. Powinno robić się to bardzo delikatnie, by nie doprowadzić do dalszych oparzeń. Kolejno należy zdjąć poniszczone ubrania z dziecka i spłukać skórę malca obfitą ilością wody. Konieczne jest również jak najszybsze wezwanie pogotowia. Oparzeniom chemicznym dziecka mogą towarzyszyć także trudności i ból w czasie oddychania, co może świadczyć o uszkodzeniu płuc w wyniku wdychania oparów żrącej substancji. Oparzenia prądem elektrycznym W przypadku oparzeń dzieci prądem elektrycznym należy jak najszybciej odciągnąć dziecko od źródła prądu. Jeśli to możliwe należy jak najszybciej odłączyć źródło prądu z urządzenia, które jest przyczyną poparzenia naszego malca lub zrobić to przy pomocy suchego przedmiotu, który nie jest wykonany z metalu. Nie wolno robić tego gołym rękami. Najlepiej użyć w tym celu szczotki, drewnianej drabiny, poduszki lub krzesła. W przypadku oparzenia prądem dziecko powinno zostać poddane kontroli lekarskiej. Oparzenia słoneczne Podstawową zasadą pierwszej pomocy w przypadku oparzeń słonecznych u dzieci jest stosowanie chłodzących okładów na poparzone miejsca. Należy je schładzać przez 10-15 minut średnio 2-3 razy w tygodniu. Skórę malca warto również posmarować wyciągiem z aloesu lub na poparzone miejsca przyłożyć miąższ z liści tej rośliny. Należy unikać stosowania na poparzone miejsca wazeliny oraz oleistych maści na oparzenia. Ograniczają one dostęp powietrza do poparzonego miejsca. Bóle spowodowane oparzeniem słonecznym można zmniejszać podając dziecku paracetamol , a w przypadku opuchlizny można zastosować ibuprofen. Poważniejszym oparzeniom słonecznym może towarzyszyć ból głowy i wymioty. W takim przypadku należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

Lambioza (inaczej Giardia). Są to pasożyty należące do grupy wiciowców. Występują licznie na całym świecie oraz należą do najczęściej spotykanych u ludzi, zwłaszcza tam, gdzie są złe warunki sanitarne. Człowiek zaraża się nimi drogą doustną, poprzez zjedzenie zakażonego cystami lamblii pokarmu lub wypicie zakażonej wody. Następnie w przewodzie pokarmowym człowieka przekształcają się w postać dorosłą, która w bardzo szybki sposób się mnoży i rozprzestrzenia do dróg żółciowych, oraz pęcherzyka dając objawy jego zapalenia. Są wydalane z kałem w postaci cyst, które są bardzo odporne na warunki atmosferyczne i potrafią bardzo długo przeżyć. To powoduje, ze bardzo łatwo sie nimi zarazić. Bardzo często nosiciele lamblii nie wiedzą, że nimi są, ponieważ nierzadko pasożyty te nie wywołują objawów u swojego żywiciela. Do najczęstszych objawów należą: wzdęcia, przewlekłe lub nawracające biegunki, nudności i wymioty, stany podgorączkowe, bóle brzucha, reakcje skórne takie jak: wysypki, świąd. W celu rozpoznania zakażenia lambliami należy wykonać badania kału na pasożyty (3 razy) lub badania kału testem ELISA. W przypadku wykrycia pasożyta stosuje się antybiotyki, chemiotrrapeutyki (matronidazol, nitrofurantoinę tynidazol) oraz witaminę C. Badaniu oraz ewentualnemu leczeniu powinni poddać się także współmieszkańcy osoby zarażonej. Owsica Owsiki ludzkie są to nicieniowce, występujące u ludzi w jelicie grubym. Jedynym ich żywicielem jest człowiek. Bardzo często można je zobaczyć „gołym okiem” w kale u dzieci, gdzie często osiągają rozmiary do 1 cm. Są to białe cienkie niteczki, które wywołują swiąd odbytu. Zakażenie następuje poprzez: zjedzenie zakażonego pożywienia, retroinwazję (pasożyty przekształcające się z larwy wracają z okolic odbytu do jelita), autoinwazję, kiedy dziecko poprzez drapanie się w okolicach odbytu przenosi pasożyty do ust, inhalację ( jaja unoszą się w powietrzu np. w łazience). Owsikami najczęściej zarażają się dzieci, jednak mogą się zdarzyć w każdym wieku. Objawy owsicy u dzieci utrata apetytu, spadek masy ciała, bladość skóry, podkrążone oczy, osłabienie, bezsenność, nadpobudliwość z powodu świądu, wypryskowe zmiany w okolicach odbytu, pobudzenia ruchowe, trudności w koncentracji, zgrzytanie zębami. U dziewczynek powikłaniem nie leczenia zakażenia owsikami może być zapalenie okolicy narządów płciowych, a u obu płci zapalenie wyrostka robaczkowego. Leczenia odbywa się poprzez bezwzględne przestrzeganie higieny, gotowanie bielizny i pościeli oraz przyjmowanie leków (pyrantelum, vermox) , które niszczą tylko osobniki dorosłe, dlatego powinno się powtórzyć kurację po 2 tygodniach. Glistnica Pasożyt występujący na całym świecie, ale najczęściej w regionach o ciepłym i wilgotnym klimacie. Dojrzałe samice składają w przewodzie pokarmowym jaja, które są następnie wydalane z kałem. Po pary tygodniach dojrzewania stają się inwazyjnymi osobnikami. Najczęściej zarażamy się nimi poprzez zjedzenie zakażonego pokarmu, ubrudzonego ziemią, lub niedomytych warzyw. Jaja dostają się do jelita, gdzie wykluwają się larwy. Następnie dostają się do krążenia człowieka, płuc, tchawicy, skąd zostają odkrztuszone lub ponownie połknięte. Znowu trafiają do jelita, gdzie rozwijają się w dorosłe osobniki, żyjące do 2 lat. Objawy glistnicy kaszel, ból brzucha, plwocina z krwią, brak apetytu, wzdęcia wymioty, biegunki lub zaparcia, tłuszczowe stolce, gorączka, spowolnione tempo wzrostu dziecka, wychudzenia, zgrzytanie zębami podczas snu, nasilenie alergii. Jak stwierdzić glistnicę? Należy wykonać badanie kału na obecność pasożytów lub zrobić test immunologiczny. Leczenie polega na przyjmowanie leków (mebendazol, zentel, pyrantelum) oraz powtórzenia przebytej kuracji po 3-6 miesiącach. Toksokaroza Jest to bardzo niebezpieczna choroba pasożytnicza, pochodząca od zwierząt. U ludzi nie rozwijają się te pasożyty do końcowego stadium, tylko pozostają w postaci larw. Źródłem zakażenia dla ludzi jest ziemia (piaskownice), spożyty pokarm, kontakty z zakażonymi zwierzętami oraz z ich odchodami. Najczęściej ofiarami tego pasożyta padają dzieci z powodu zbyt rzadkiego mycia rąk. W organizmie człowieka wykluwają się larwy, wędrują do krwiobiegu, oraz dalszych narządów, powodując ich stan zapalny oraz ich niszczenie. Larwy pozostają żywe w ciele człowieka nawet kilka lat. Objawy toksokarozy: 1. w postaci ocznej pogorszenia widzenia, patologiczne zmiany w gałce ocznej 2. w postaci mózgowej: zapalenia mózgu, drgawki, 3 w postaci ogólnej: temperatura ponad 39 stopni, osłabienie, leukocytoza, wysoka eozynofilia, powiększenie wątroby, wzrost stężenia immunoglobin klasy IgG, IgM, IgE, nudności, u dzieci często występuje zapalenie płuc, kaszel, duszność, nasilenie objawów alergii. Rozpoznanie jest dosyć trudne, ponieważ składa się na nie kilka objawów naraz ( powiekszenie wątrobu, eozynofilia itd.), badania immunoserologiczne (testy ELISA), zdjęcia rtg płuc, usg, tomografia komputerowa narządów dotkniętych inwazją. Rozpoznaną toksokarozę powinno się leczyć w specjalistycznych ośrodkach. Im szybciej rozpoznana choroba i podjęte leczenie , tym mniej szkód w organizmie. Zaniedbanie choroby powoduje nieodwracalne uszkodzenia tkanek. Toksoplazmoza Jest to choroba pasożytnicza wywołana przez pierwotniaka. Najczęstszymi nosicielami wśród zwierząt są koty. Dlatego lepiej nie mieć do czynienia z ich odchodami. Zarażenie może nastąpić poprzez spożycie zakażonego, niedogotowanego mięsa (świnie, kozy, owce, drób). Toksoplasma w organizmie bardzo szybko się rozmnaża i niszczy tkanki żywiciela. Organizm odbudowuje zniszczone obszary oprócz miejsc bardzo zniszczonych lub gałki ocznej. Po pewnym czasie zakażenie mija, ale pierwotniak często nadal w ciele pozostaje. Może się uaktywniać w okresie osłabienia organizmu. Toksoplazmoza szczególnie zagraża kobietom w ciąży. Dlatego wskazane jest wykonywanie badań w jej kierunku w celu zapobiegnięciu narażeniu płodu. Zapobieganie: zakładanie gumowych rękawiczek do czyszczenia kuwet kocich, unikanie kontaktu z ziemią (gumowe rękawice do prac w ogrodzie), dokładne dogotowywanie mięsa, dokładne mycie warzyw i owoców. Tak więc, jeśli będziemy przestrzegać higieny, dokładnie myć warzywa oraz owoce, dogotowywać mięso to zmniejszymy możliwość zarażenia pasożytami. Myślę, ze warto przestrzegać tych wymagań, bo posiadanie wyżej wymienionych „pupilków” nie należy do przyjemnych, szczególnie, kiedy dotyczy to dzieci.

Objawy choroby lokomocyjnej zawroty głowy, nudności i wymioty, osłabienie i trudności z utrzymaniem równowagi Przyczyny choroby lokomocyjnej Choroba lokomocyjna spowodowana jest brakiem zgodności między bodźcami odbieranymi przez nasze oczy oraz tymi odbieranymi przez błędnik. Wzrok reaguje na przesuwające się za oknem obrazy, a mózg interpretuje to jako ruch. Natomiast błędnik, część ucha wewnętrznego, która odpowiada za równowagę, nie odbiera sygnałów, świadczących o zmianie równowagi i położenia ciała. Te sprzeczne informacje docierają do mózgu, powodując powstanie objawów choroby lokomocyjnej. Zwiększenie ryzyka zaburzenia ucha, przebywanie w pomieszczeniach zadymionych lub o słabej wentylacji Zapobieganie chorobie lokomocyjnej nie podawaj dziecku dużych posiłków lub napojów przed i podczas podróży, posadź dziecko przodem do kierunku jazdy, a w autobusie i pociągu wybierz miejsce jak najdalej od osi kół (najlepiej środkowa część autobusu), w czasie jazdy samochodem kontroluj dziecko, by patrzyło na horyzont - stabilny punkt w krajobrazie, ponieważ obserwacja mijanych drzew czy słupów przydrożnych wzmaga dolegliwości chorobowe, często wietrz pojazd, a także rób krótkie odpoczynki na świeżym powietrzu, zaopatrz się w torebki foliowe – na wypadek nagłego wystąpienia wymiotów, gdy wystąpią mdłości, poproś dziecko, by zamknęło oczy i głęboko oddychało, odsuń szybę, by zaczerpnęło świeżego powietrza, leki w celu zapobiegania chorobie lokomocyjnej należy zażyć co najmniej pół godziny przed rozpoczęciem podróży Możliwe powikłania odwodnienie spowodowane wymiotami, upadki i urazy spowodowane trudnościami z utrzymaniem równowagi Leczenie choroby lokomocyjnej Środki ogólne Chorobę lokomocyjną wzmagają czynniki psychologiczne. Jeśli dziecko wcześniej miało tego typu problemy, spróbuj jakoś uspokoić je przed wyjściem z domu, zapewniając, że tym razem nie będzie tak źle jak ostatnio. Leki na chorobę lokomocyjną Istnieją środki farmaceutyczne, łagodzące dolegliwości związane z chorobą lokomocyjną. Przed podróżą dzieciom wrażliwym można podać odpowiednie preparaty. Hamują one nadmierną aktywność układu autonomicznego, co blokuje wystąpienie nieprzyjemnych objawów choroby lokomocyjnej. Pamiętaj, że o zastosowaniu leku decyduje lekarz! Wszystkie leki powinny być stosowane ściśle według zaleceń lekarskich, z uwagi na ewentualne działania niepożądane. Skutecznym lekiem jest preparat Aviomarin, który należy zażyć na 30 minut przed podróżą, jednak lek ten powoduje skutki uboczne w postaci senności, rzadko występuje obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, nie należy stosować go u dzieci do 2 roku życia. Innym lekiem jest Diphergan - sprzedawany na receptę. Działania niepożądane podobne jak w przypadku Dipherganu, nie stosować u dzieci poniżej 1 roku życia. Na rynku dostępne są także bezpieczniejsze i pozbawione działań ubocznych środki pochodzenia roślinnego (Avioplant, Lokomotiv, Zingerek), które zawierają w swoim składzie sproszkowane kłącze imbiru. Pamiętaj Aby zminimalizować objawy u dziecka podczas podróży, powinno ono podróżować w pozycji półleżącej i unikać czytania lub grania w gry wideo podczas podróży. Dieta Przed wyjazdem należy podać dziecku tylko lekki posiłek i nie podawać napojów gazowanych. Podczas dłuższej podróży należy podawać dziecku płyny często, ale tylko po łyku, w celu niedopuszczenia do odwodnienia organizmu. Konsultacja z lekarzem Planując podróż z dzieckiem, które miało już wcześniej chorobę lokomocyjną w podróży, skontaktuj się wcześniej z lekarzem, by przepisał odpowiednie leki. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.