Znajdź zawartość

Istnieje wiele rodzajów oparzeń. Różne są również przyczyny oparzeń u dziecka. W związku z tym istnieją też różne zasady udzielania pierwszej pomocy w przypadku różnego rodzaju oparzeń u dzieci. Oto najbardziej powszechne oparzenia u dzieci i charakterystyczna dla nich pierwsza pomoc. Oparzenia o ograniczonym zasięgu Jeśli twoje dziecko poparzy swoją rączkę lub nóżkę należy jak najszybciej zanurzyć ją w wodzie. W przypadku oparzenia twarzy i tułowia należy na oparzone miejsca przykładać chłodne kompresy. Oparzone miejsce należy ochładzać tak długo aż dziecko przestanie odczuwać ból. Poparzonych miejsc nie wolno smarować masłem ani schładzać lodem, gdyż może to spowodować dodatkowe uszkodzenie skóry dziecka. Jeśli na skórze malca pojawią się pęcherze również zakazane jest ich przebijanie. Po zmoczeniu oparzonych miejsc należy okryć je materiałem, który nie będzie się przylepiał do skóry. Najlepiej wybrać bandaż bez przylepca lub folię aluminiową. Jeśli twój maluszek ma poparzoną twarz, stopy lub genitalia, nawet w wypadku niewielkich oparzeń należy skontaktować się z lekarzem. Kontroli u lekarza należy również poddawać jakiekolwiek, nawet niegroźne oparzenia u dziecka poniżej pierwszego roku życia. Rozległe oparzenia u dzieci W przypadku rozległych oparzeń na ciele maluszka, należy jak najszybciej położyć dziecko na płaskiej powierzchni i zdjąć ubranie z poparzonego miejsca. Nie wolno odrywać materiału, który przywarł do rany. Dodatkowo należy również stosować mokre okłady na poparzone miejsca i otulić dziecko. W przypadku gdy poparzone są nogi malucha, należy unieść je do góry, powyżej tułowia. W przypadku rozległego oparzenia u niemowląt należy jak najszybciej wezwać pogotowie lub samodzielnie zawieźć je do lekarza lub szpitala. Oparzenia chemiczne Oparzenia substancjami chemicznymi mogą powodować poważne obrażenia na skórze bobasa. Kiedy dojdzie do tego rodzaju uszkodzenia skóry dziecka, należy jak najszybciej usunąć suche resztki substancji żrącej. Powinno robić się to bardzo delikatnie, by nie doprowadzić do dalszych oparzeń. Kolejno należy zdjąć poniszczone ubrania z dziecka i spłukać skórę malca obfitą ilością wody. Konieczne jest również jak najszybsze wezwanie pogotowia. Oparzeniom chemicznym dziecka mogą towarzyszyć także trudności i ból w czasie oddychania, co może świadczyć o uszkodzeniu płuc w wyniku wdychania oparów żrącej substancji. Oparzenia prądem elektrycznym W przypadku oparzeń dzieci prądem elektrycznym należy jak najszybciej odciągnąć dziecko od źródła prądu. Jeśli to możliwe należy jak najszybciej odłączyć źródło prądu z urządzenia, które jest przyczyną poparzenia naszego malca lub zrobić to przy pomocy suchego przedmiotu, który nie jest wykonany z metalu. Nie wolno robić tego gołym rękami. Najlepiej użyć w tym celu szczotki, drewnianej drabiny, poduszki lub krzesła. W przypadku oparzenia prądem dziecko powinno zostać poddane kontroli lekarskiej. Oparzenia słoneczne Podstawową zasadą pierwszej pomocy w przypadku oparzeń słonecznych u dzieci jest stosowanie chłodzących okładów na poparzone miejsca. Należy je schładzać przez 10-15 minut średnio 2-3 razy w tygodniu. Skórę malca warto również posmarować wyciągiem z aloesu lub na poparzone miejsca przyłożyć miąższ z liści tej rośliny. Należy unikać stosowania na poparzone miejsca wazeliny oraz oleistych maści na oparzenia. Ograniczają one dostęp powietrza do poparzonego miejsca. Bóle spowodowane oparzeniem słonecznym można zmniejszać podając dziecku paracetamol , a w przypadku opuchlizny można zastosować ibuprofen. Poważniejszym oparzeniom słonecznym może towarzyszyć ból głowy i wymioty. W takim przypadku należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

Alergia szczególnie często występuje u mieszkańców dużych, rozwiniętych państw. Jej występowanie jest związane m.in. z nieuniknionym rozwojem cywilizacyjnym i idącym za tym zanieczyszczeniem środowiska. Innymi przyczynami są czynniki genetyczne oraz spożywanie coraz większej liczby produktów zawierających konserwanty, a także nieprawidłowa dieta kobiet w ciąży. Dziedziczenie - czy alergia jest chorobą dziedziczną? Alergia może być dziedziczona. Jeśli cierpi na nią matka, istnieje prawdopodobieństwo, że alergikiem będzie dziecko. Gdy oboje rodzice, ryzyko zwiększa się. Alergia w trakcie ciąży? Kobiety w ciąży powinny unikać dymu tytoniowego i spożywania produktów, które mogą wywołać uczulenie. Należą do nich: owoce tropikalne, truskawki, bakalie, pomidory, ryby morskie, wywary z mięsa, jaja, mleko i czekolada. Warto też przedyskutować swoją dietę z lekarzem. Gdy dziecko jest już na świecie Najlepszą ochroną dla niemowlęcia jest mleko matki zawierające hormony i komórki odpornościowe, które chronią je przed alergiami. Im dłużej karmisz dziecko swoim mlekiem, tym dla niego lepiej, gdyż zmniejszasz w ten sposób ryzyko wystąpienia u niego uczulenia. Jeśli tego nie robisz, podawaj mu specjalne odżywki dla alergików, oczywiście po konsultacji z lekarzem. Dziecko cały czas rośnie, nadchodzi w końcu czas, gdy zaczynasz wprowadzać do jego diety nowe produkty. Należy to robić stopniowo, wprowadzając po jednym składniku co kilka dni, aby w razie wystąpienia u niego reakcji uczuleniowej wiedzieć co ją spowodowało i móc wyeliminować ten produkt z jadłospisu. Objawów alergii nie wywołuje pierwszy kontakt z alergenem, dzieje się to dopiero przy następnym, dlatego nie dziw się, że produkt, po którym wczoraj Twoje dziecko czuło się dobrze, dziś spowodował u niego niepożądane reakcje. Postaraj się, aby jak najdłużej nie dawać mu słodyczy i produktów zabarwianych sztucznie, oraz zadbaj, by nie miało kontaktu z dymem tytoniowym, co w przyszłości zmniejszy ryzyko zachorowania na alergie. Czy moje dziecko ma alergię? U dzieci występują dwa rodzaje alergii: pokarmowa i oddechowa, mające różne objawy. W przypadku wystąpienia pierwszej mogą to być: zmiany skórne w postaci krostek i czerwonych plam, suchość skóry, biegunka, kolka, wzdęcia. Druga z nich powoduje: katar, kaszel, napady kichania, duszności, sapkę, zapalenie spojówek. Aby ulżyć dziecku w cierpieniu należy przede wszystkim usunąć przyczynę, a obszary, w których pojawiła się alergia smarować maścią o działaniu łagodzącym. Nie można pozwolić, by dziecko drapało te miejsca i chronić je przed nadmiernym światłem słonecznym, gdyż może to nasilić objawy. Jeśli są one silne, nie znikają bądź powiększają się pomimo usunięcia tego, co je wg Ciebie wywołało, należy udać się do lekarza. Co uczula? Alergenem może być dosłownie wszystko, najczęściej uczulają jednak zwierzęta sierściowe: świnki morskie, koty, psy, myszy, papugi i konie. Najlepszym dla alergika wyjściem jest pozbycie się zwierząt, jednak gdy dziecko jest bardzo przywiązane do pupila i nie chcecie się go pozbywać, należy zadbać, by jego sierść była czysta i nie wypadała. Trzeba więc zwierzęta często kąpać i czesać, aby nie gubiły sierści. Zupełne zaprzestanie jej wypadania jest jednak niemożliwe, dlatego ważne jest też częste sprzątanie domu, oczyszczanie kanap, foteli, dywanów i tym podobnych miejsc, do których łatwo przylega. Uczula również kurz, w którym znajdują się roztocza, a także pyłki roślin, spaliny, kosmetyki, leki, pokarmy. Należy usunąć przyczyny alergii poprzez zredukowanie liczby roślin i usunięcia tych pylących. Zabawki dziecka trzymaj w plastikowych pojemnikach, książki w oszklonych witrynach, aby uniemożliwić osiadanie na nich kurzu. Pościel powinna być często wietrzona, możesz zaopatrzyć się również w specjalne środki przeciw roztoczom do spryskiwania zasłon, pościeli, narzut itp. Testy dermatologiczne Wykonuje się je u dzieci starszych, od trzeciego roku życia. Wcześniej nie dają one prawidłowych wyników. Skierowanie do dermatologa możesz otrzymać od lekarza rodzinnego, jeśli podejrzewasz, że Twoje dziecko jest alergikiem. Testy są bezbolesne, wykonuje się je najczęściej na wewnętrznej części przedramienia, a wyniki otrzymuje się od razu. Na skórę nakłada się 10 kropli alergenu, a następnie delikatnie nakłuwa, aby nie spowodować krwawienia. Jeśli dziecko jest uczulone, po ok. 20 min. na skórze pojawi się reakcja. Możliwe jest też wykonanie testów krwi, np. u bardzo małych dzieci. Jeśli wyniki testów będą pozytywne, lekarz przypisze leki, zapobiegające objawom choroby. Alergia jest chorobą uciążliwą, potrafiącą sprawić wiele kłopotów, jednak można nauczyć się z nią żyć i sprawić, aby nie była dla nas i naszych bliskich udręką. Odpowiednia higiena i poziom czystości w domu, a także regularne przyjmowanie leków nie pozwolą jej zakłócić rytmu naszego życia.

Jest to schorzenie o stosunkowo krótkiej historii – pierwsze przypadki gorączki trzydniowej opisano w 1910 roku, a jej przyczynę znaleziono dopiero 77 lat później. Trzydniówka, to ostra choroba zakaźna o małej zaraźliwości. Jej wystąpienie spowodowane jest wirusem human herpesvirus 6 (HHV6). Wirus jest szeroko rozpowszechniony u dzieci między 6. a 36. miesiącem życia i bywa chorobą dziedziczną (1% przypadków). Nie należy się zbytnio przejmować powikłaniami – przebieg choroby jest stosunkowo łagodny i nie niesie ze sobą żadnych powikłań. Przebieg i objawy trzydniówki Pierwszym i charakterystycznym objawem jest wysoka gorączka (od 39 do 40 stopni C), utrzymuje się nawet do 5 dni, lecz w najczęściej trwa od 1 do 3 dni (stąd nazwa choroby). Jak zawsze w przypadku gorączki, dziecko należy uważnie obserwować – podajemy środki obniżające temperaturę, więcej napojów, lekkie posiłki oraz konsultujemy się z lekarzem. Jeśli mimo podanych środków temperatura nie spada, a do tego pojawiają się inne objawy, należy udać się z dzieckiem na badania. Gorączka często kojarzona jest z przyczyną ząbkowania, zwłaszcza, gdy dziecko mimo jej wystąpienia jest żywotne, ma apetyt i ochotę do zabawy, dlatego na tym etapie nie wiadomo czy nasz maluszek ma trzydniówkę - czekamy na kolejne ewentualne objawy. Charakterystycznym objawem rumienia nagłego może być powiększenie węzłów chłonnych, ucha środkowego, lekki nieżyt gardła i katar. Może wystąpić nawet biegunka, a w bardzo rzadkich przypadkach drgawki. Często też bywa, że dziecko oprócz wysokiej temperatury nie wykazuje żadnych innych objawów. Bezpośrednio po ustąpieniu gorączki kolejną i bardzo typową dla trzydniówki oznaką jest wysypka na całym ciele. Dopiero po tym najczęściej można domyślić się, z czym mamy do czynienia. Od tej chwili nasz maluszek przestaje być źródłem zakażenia dla innych. Wykwity mają charakter małych, czerwonych plamek występujących przede wszystkim na tułowiu i szyi, czasem również na twarzy, rękach i nogach. Leczenie trzydniówki Plamki znikają samoistnie po kilkunastu godzinach, nie jest więc wskazane żadne leczenie. Zasadniczo jedynymi lekami, jakie należy podawać dziecku są środki obniżające temperaturę. Choroba jest bezpieczna, wymaga jedynie leczenia objawowego (obniżenie temperatury).

Ulewanie pokarmu u niemowląt jest bardzo powszechnym zjawiskiem i nie jest szczególnie uciążliwe dla bobasa. Praktycznie dotyczy ono każdego maluszka. W rzeczywistości dziecko ulewa niewielkie ilości mleka. Zazwyczaj jest to łyżka bądź dwie. Dziecko nie ulewa samego mleka. Jest ono zmieszane ze śliną i śluzem malca. Treści ulane przez dziecko wyglądem i zapachem przypominają kwaśne mleko. Ulewanie się pokarmu powoduje powstawanie licznych plam na ubrankach maluszka. Dodatkowo towarzyszy temu nieprzyjemny zapach. Aby go zminimalizować i ochronić ubranka przed zabrudzeniem w czasie karmienia warto mieć przy sobie plastikową buteleczkę z wodą zmieszaną z sodą. Tak przygotowaną substancją należy pocierać plamy po ulewaniu. Jest to bardzo dobry i skuteczny sposób na pozbycie się zabrudzeń i nieprzyjemnego zapachu. Przyczyny ulewania się pokarmu u niemowląt Główną przyczyną ulewania pokarmu u niemowląt jest niedojrzałość zwieracza między przełykiem a żołądkiem malca. Dodatkową przyczyną ulewania pokarmu u malców jest nadmiar śluzu, który dziecko usuwa podczas ulewania pokarmu. Kiedy nasz maluszek już jest starszy przyczyną ulewania się pokarmu jest połknięte powietrze podczas spożywania posiłku. Przez odbicie się zmieszane z powietrzem mleko cofa się i powoduje ulewanie. Za kolejną przyczynę ulewania się pokarmu u dzieci uważane jest pozbywanie się przez maluszków nadmiaru spożytego mleka z brzuszka. Jak zapobiec ulewaniu pokarmu u niemowląt? Obecnie nie istnieje żadne lekarstwo, które mogłoby zapobiec ulewaniu się pokarmu u niemowląt. Istnieje jednak wiele wskazówek pozwalających je zminimalizować. Zadbaj o to by dziecko w czasie jedzenia połykało jak najmniej powietrza. W związku z tym: unikaj karmienia malca, gdy płacze trzymaj maluszka jak najbardziej pionowo w czasie karmienia po zakończeniu karmienia trzymaj bobaska w pozycji pionowej zadbaj o to, by otwory w smoczku nie były ani za duże ani za małe w czasie karmienia trzymaj butelkę w taki sposób, by mleko wypełniało cały smoczek po zakończeniu jedzenia malec powinien posiedzieć spokojnie przez chwilę w czasie posiłku warto robić przerwy, aby bobasowi się odbiło Kiedy ulewanie się pokarmu u niemowląt zanika? U większości bobasków ulewanie się pokarmu ustępuje, gdy dziecko zaczyna samodzielnie siedzieć. Jednak zdarzają się też przypadki, gdy ulewanie się pokarmu ustępuje dopiero po ukończeniu pierwszego roku życia. Ulewanie się niewielkich ilości pokarmu u bobasa nie jest szkodliwe dla jego zdrowia, jest wręcz naturalne. Jednak niektóre formy zwracania pokarmu u niemowląt mogą świadczyć o problemach zdrowotnych maluszka. Należy skontaktować się z lekarzem kiedy: ulewanie jest przyczyną niskiego przyrostu wagi dziecka ulewanie jest związane z długotrwałym krztuszeniem się i kaszlem treść ulewana ma zieloną lub brązową barwę ulewanie pokarmu ma charakter wymiotów chlustających

Objawy Zespołu Reye'a U dzieci do lat dwóch, pierwszymi oznakami mogą być biegunka oraz przyśpieszony oddech. U starszych, początkowymi objawami są: przewlekłe wymioty, apatia, ciągła senność Gdy choroba postępuje, objawy mogą być następujące: drażliwość, agresywne i nieracjonalne zachowanie, osłabienie lub porażenie kończyn górnych i dolnych, podwójne widzenie, utrata przytomności, dezorientacja, zaburzenia mowy, ataki, napady, utrata słuchu Przyczyny powstania Zespołu Reye'a Zespół Reye'a ma tendencję do występowania rodzinnego, jest potencjalnym wskazaniem do transplantacji wątroby. Zespół Reye'a zwykle jest następstwem zakażenia wirusem np. po przebyciu grypy, ospy wietrznej i innych chorób wirusowych. Bezpośrednia przyczyna choroby jest nieznana, lecz może być związana z działaniem niektórych leków, np. kwasu acetylosalicylowego (aspiryny), dlatego też podawanie aspiryny dzieciom, które mają mniej niż 16 lat jest niewskazane (poza chorobą Kawasaki i wskazaniami do leczenia przeciwkrzepliwego). Zapobieganie nie podawaj dziecku aspiryny bez zaleceń lekarza, jeśli choroba jest zdiagnozowana jako wirusowa, NIE podawaj dziecku aspiryny. Środki diagnostyczne obserwacja objawów, badanie lekarskie, badania laboratoryjne, takie jak badania krwi, czynności wątroby i analizy płynu mózgowo-rdzeniowego (z kręgosłupa) Możliwe powikłania przy Zespole Reye'a Uszkodzenie mózgu, śpiączka lub śmierć wywołane przez ciśnienie na mózg. Leczenie Zapołu Reye'a Środki ogólne Ze statystyk wynika, że 80% chorych przeżywa. Większość wraca do całkowitego zdrowia, ale zdarzają się również uszkodzenia mózgu w różnym stopniu. Leki Lekarz może przepisać: płyny podawane dożylnie, leki zmniejszające obrzęk mózgu, leki przeciwzakrzepowe podczas długotrwałego leżenia w łóżku, antybiotyki do walki z zakażeniem bakteryjnym - jeżeli nadal się ono rozwija Leżenie w łóżku jest konieczne. Czytanie lub oglądanie telewizji jest dopuszczalne. Stopniowo można wracać do wykonywania zwykłych, codziennych czynności. Skontaktować się z lekarzem, gdy Twoje dziecko ma objawy zespołu Reye'a, zauważysz senność lub inne zmiany psychiczne! (szczególny wypadek!) po hospitalizacji nie ma żadnych objawów zespołu Reye'a, ale u dziecka utrzymuje się gorączka, pojawiają się nowe, niewyjaśnione objawy (leki stosowane w leczeniu mogą powodować skutki uboczne). Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Lambioza (inaczej Giardia). Są to pasożyty należące do grupy wiciowców. Występują licznie na całym świecie oraz należą do najczęściej spotykanych u ludzi, zwłaszcza tam, gdzie są złe warunki sanitarne. Człowiek zaraża się nimi drogą doustną, poprzez zjedzenie zakażonego cystami lamblii pokarmu lub wypicie zakażonej wody. Następnie w przewodzie pokarmowym człowieka przekształcają się w postać dorosłą, która w bardzo szybki sposób się mnoży i rozprzestrzenia do dróg żółciowych, oraz pęcherzyka dając objawy jego zapalenia. Są wydalane z kałem w postaci cyst, które są bardzo odporne na warunki atmosferyczne i potrafią bardzo długo przeżyć. To powoduje, ze bardzo łatwo sie nimi zarazić. Bardzo często nosiciele lamblii nie wiedzą, że nimi są, ponieważ nierzadko pasożyty te nie wywołują objawów u swojego żywiciela. Do najczęstszych objawów należą: wzdęcia, przewlekłe lub nawracające biegunki, nudności i wymioty, stany podgorączkowe, bóle brzucha, reakcje skórne takie jak: wysypki, świąd. W celu rozpoznania zakażenia lambliami należy wykonać badania kału na pasożyty (3 razy) lub badania kału testem ELISA. W przypadku wykrycia pasożyta stosuje się antybiotyki, chemiotrrapeutyki (matronidazol, nitrofurantoinę tynidazol) oraz witaminę C. Badaniu oraz ewentualnemu leczeniu powinni poddać się także współmieszkańcy osoby zarażonej. Owsica Owsiki ludzkie są to nicieniowce, występujące u ludzi w jelicie grubym. Jedynym ich żywicielem jest człowiek. Bardzo często można je zobaczyć „gołym okiem” w kale u dzieci, gdzie często osiągają rozmiary do 1 cm. Są to białe cienkie niteczki, które wywołują swiąd odbytu. Zakażenie następuje poprzez: zjedzenie zakażonego pożywienia, retroinwazję (pasożyty przekształcające się z larwy wracają z okolic odbytu do jelita), autoinwazję, kiedy dziecko poprzez drapanie się w okolicach odbytu przenosi pasożyty do ust, inhalację ( jaja unoszą się w powietrzu np. w łazience). Owsikami najczęściej zarażają się dzieci, jednak mogą się zdarzyć w każdym wieku. Objawy owsicy u dzieci utrata apetytu, spadek masy ciała, bladość skóry, podkrążone oczy, osłabienie, bezsenność, nadpobudliwość z powodu świądu, wypryskowe zmiany w okolicach odbytu, pobudzenia ruchowe, trudności w koncentracji, zgrzytanie zębami. U dziewczynek powikłaniem nie leczenia zakażenia owsikami może być zapalenie okolicy narządów płciowych, a u obu płci zapalenie wyrostka robaczkowego. Leczenia odbywa się poprzez bezwzględne przestrzeganie higieny, gotowanie bielizny i pościeli oraz przyjmowanie leków (pyrantelum, vermox) , które niszczą tylko osobniki dorosłe, dlatego powinno się powtórzyć kurację po 2 tygodniach. Glistnica Pasożyt występujący na całym świecie, ale najczęściej w regionach o ciepłym i wilgotnym klimacie. Dojrzałe samice składają w przewodzie pokarmowym jaja, które są następnie wydalane z kałem. Po pary tygodniach dojrzewania stają się inwazyjnymi osobnikami. Najczęściej zarażamy się nimi poprzez zjedzenie zakażonego pokarmu, ubrudzonego ziemią, lub niedomytych warzyw. Jaja dostają się do jelita, gdzie wykluwają się larwy. Następnie dostają się do krążenia człowieka, płuc, tchawicy, skąd zostają odkrztuszone lub ponownie połknięte. Znowu trafiają do jelita, gdzie rozwijają się w dorosłe osobniki, żyjące do 2 lat. Objawy glistnicy kaszel, ból brzucha, plwocina z krwią, brak apetytu, wzdęcia wymioty, biegunki lub zaparcia, tłuszczowe stolce, gorączka, spowolnione tempo wzrostu dziecka, wychudzenia, zgrzytanie zębami podczas snu, nasilenie alergii. Jak stwierdzić glistnicę? Należy wykonać badanie kału na obecność pasożytów lub zrobić test immunologiczny. Leczenie polega na przyjmowanie leków (mebendazol, zentel, pyrantelum) oraz powtórzenia przebytej kuracji po 3-6 miesiącach. Toksokaroza Jest to bardzo niebezpieczna choroba pasożytnicza, pochodząca od zwierząt. U ludzi nie rozwijają się te pasożyty do końcowego stadium, tylko pozostają w postaci larw. Źródłem zakażenia dla ludzi jest ziemia (piaskownice), spożyty pokarm, kontakty z zakażonymi zwierzętami oraz z ich odchodami. Najczęściej ofiarami tego pasożyta padają dzieci z powodu zbyt rzadkiego mycia rąk. W organizmie człowieka wykluwają się larwy, wędrują do krwiobiegu, oraz dalszych narządów, powodując ich stan zapalny oraz ich niszczenie. Larwy pozostają żywe w ciele człowieka nawet kilka lat. Objawy toksokarozy: 1. w postaci ocznej pogorszenia widzenia, patologiczne zmiany w gałce ocznej 2. w postaci mózgowej: zapalenia mózgu, drgawki, 3 w postaci ogólnej: temperatura ponad 39 stopni, osłabienie, leukocytoza, wysoka eozynofilia, powiększenie wątroby, wzrost stężenia immunoglobin klasy IgG, IgM, IgE, nudności, u dzieci często występuje zapalenie płuc, kaszel, duszność, nasilenie objawów alergii. Rozpoznanie jest dosyć trudne, ponieważ składa się na nie kilka objawów naraz ( powiekszenie wątrobu, eozynofilia itd.), badania immunoserologiczne (testy ELISA), zdjęcia rtg płuc, usg, tomografia komputerowa narządów dotkniętych inwazją. Rozpoznaną toksokarozę powinno się leczyć w specjalistycznych ośrodkach. Im szybciej rozpoznana choroba i podjęte leczenie , tym mniej szkód w organizmie. Zaniedbanie choroby powoduje nieodwracalne uszkodzenia tkanek. Toksoplazmoza Jest to choroba pasożytnicza wywołana przez pierwotniaka. Najczęstszymi nosicielami wśród zwierząt są koty. Dlatego lepiej nie mieć do czynienia z ich odchodami. Zarażenie może nastąpić poprzez spożycie zakażonego, niedogotowanego mięsa (świnie, kozy, owce, drób). Toksoplasma w organizmie bardzo szybko się rozmnaża i niszczy tkanki żywiciela. Organizm odbudowuje zniszczone obszary oprócz miejsc bardzo zniszczonych lub gałki ocznej. Po pewnym czasie zakażenie mija, ale pierwotniak często nadal w ciele pozostaje. Może się uaktywniać w okresie osłabienia organizmu. Toksoplazmoza szczególnie zagraża kobietom w ciąży. Dlatego wskazane jest wykonywanie badań w jej kierunku w celu zapobiegnięciu narażeniu płodu. Zapobieganie: zakładanie gumowych rękawiczek do czyszczenia kuwet kocich, unikanie kontaktu z ziemią (gumowe rękawice do prac w ogrodzie), dokładne dogotowywanie mięsa, dokładne mycie warzyw i owoców. Tak więc, jeśli będziemy przestrzegać higieny, dokładnie myć warzywa oraz owoce, dogotowywać mięso to zmniejszymy możliwość zarażenia pasożytami. Myślę, ze warto przestrzegać tych wymagań, bo posiadanie wyżej wymienionych „pupilków” nie należy do przyjemnych, szczególnie, kiedy dotyczy to dzieci.

Objawy zapalenia spojówek Poniższe symptomy mogą występować na jednym lub obu oczach: jasna, zielona lub żółta wydzielina z oka, ból oczu, pieczenie, nadwrażliwość na jasne światło, sklejanie się rzęs lub nawet powiek na skutek obfitej wydzieliny ropnej, obrzęk powiek, zaczerwienienie oczu, intensywne swędzenie Przyczyny zapalenia spojówek Zapalenie spojówek może towarzyszyć przeziębieniom lub chorobom wieku dziecięcego, takim jak odra. Najczęściej będą to zakażenia wirusowe i infekcje bakteryjne. Choroba może być wynikiem reakcji alergicznej, np. na: pyłki roślin, środki chemiczne, nadfioletowe promieniowanie słoneczne, oddziaływanie silnego światła pyłki lub inne substancje. Do częstych przyczyn powstania zapalenia spojówek należy korzystanie przez dziecko z takich rozrywek jak pływalnie, gdzie do oczyszczania wody nadal stosuje się chlor, powodujący podrażnienia oczu. Basen kąpielowy to także skupisko bakterii kałowych, tzw. zapalenie proste powodują takie czynniki jak: nieodpowiednie oświetlenie, silny wiatr, kurz, mechaniczne zanieczyszczenia lub zatarcia oka, drażniące dymy, opary i gazy Mogą to być również zaburzenia tzw. filmu łzowego, czyli zespół suchego oka. Skłonność do zapaleń spojówek mają te osoby, których wady wzroku korygowane są nieodpowiednimi okularami. Nosząc za słabe lub za silne szkła drażniące gałkę oczną, powodują jej zmęczenie, co w konsekwencji prowadzi do stanów zapalnych. Zapobieganie zapaleniom spojówek pilnować, by dziecko często myło ręce i nie dotykało nimi oczu, unikać miejsc o dużym zanieczyszczeniu powietrza, pomieszczeń nie wietrzonych i zadymionych, nie należy używać wspólnych gąbek, ręczników itp., dzieci dotknięte schorzeniem powinny nosić okulary przeciwsłoneczne Możliwe powikłania w zapaleniu spojówek Nieleczone zapalenie spojówek może rozprzestrzenić się na rogówkę i doprowadzić do trwałego obniżenia ostrości wzroku! Leczenie zapalenia spojówek Zalecenia ogólne wskazane jest częste mycie rąk i wycieranie ich jednorazowymi ręcznikami, usuwanie nagromadzonej na brzegach powiek wydzieliny przy pomocy wilgotnych wacików, stosowanie ciepłych lub chłodnych okładów z przegotowanej wody, ograniczenie aktywności fizycznej w okresie występowania ostrych objawów, jeżeli stan oczu nie poprawia się po 2-3 dniach leczenia, może oznaczać, że infekcja spowodowana jest przez bakterie oporne na stosowane leki, wirusy lub może okazać się, iż jest to uczulenie. Konieczne są wtedy dalsze badania Leczenie farmakologiczne Stosuje się krople i maści z antybiotykami, sulfonamidy lub leki przeciwwirusowe. Większość okulistów uważa, że przy nieznanej przyczynie nie należy stosować leków sterydowych, aby nie doszło do rozszerzenia infekcji. W cięższych przypadkach stosuje się antybiotyki doustne. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Objawy pleśniawek białe, kremowo-żółte plamki, przypominające resztki mleka, które przylgnęły do wewnętrznej strony policzków, do dziąseł lub podniebienia. Pojawiają się także na języku. Próba ich starcia kończy się krwawieniem, suchość ust, czasem ilość pleśniawek jest tak znaczna, że pokrywają grubą warstwą język i śluzówkę jamy ustnej dziecka, sprawiając ból. Maluch wówczas płacze, ma gorszy apetyt, mało pije, jest niespokojny w trakcie spożywania posiłków (zwłaszcza kwaśnych i gorących), ma podwyższoną temperaturę Przyczyny występowania pleśniawek Pleśniawkom i aftom sprzyjają: leczenie antybiotykami, złe warunki higieniczne, zakażenie w czasie karmienia Zwiększenie ryzyka występowania afty złe odżywianie, korzystanie z leków, które tłumią odporność choroba i obniżona odporność, HIV Zapobieganie pleśniawkom jeśli musisz podać dziecku antybiotyki, pamiętaj aby piło maślankę lub jogurty w trakcie leczenia, w celu uzupełnienia pożytecznych bakterii w przewodzie pokarmowym, regularne szczotkowanie zębów i wizyty u stomatologa, przestrzeganie podstawowych zasad higieny, zwróć uwagę na to, by myć rączki dziecka po każdym spacerze, czy zabawie na podłodze, pamiętaj o umyciu zabawek raz na dwa, trzy miesiące, u niemowląt, u których wyrżnęły się pierwsze ząbki, trzeba przecierać je jałowym gazikiem, lub specjalną szczoteczką dla niemowląt. Pamiętaj także o starannym myciu smoczków i butelek dziecka, a następnie o ich wyparzaniu, po każdym karmieniu maluszka mlekiem, można dać mu do picia trochę herbatki lub samej wody; doprowadzi to do „wypłukania” resztek mleka z jamy ustnej dziecka. Można to wykonywać zwłaszcza u noworodków, które jeszcze nie mają ząbków Środki diagnostyczne przy afcie obserwacja objawów, wywiad lekarski oraz badanie przez lekarza Możliwe powikłania przy pleśniawkach Pleśniawki (choć rzadko), rozprzestrzeniają się w krtani, przewodzie pokarmowym, w układzie oddechowym, czy na skórze. Leki na pleśniawki Możemy płukać buzię dziecku naparem z szałwii, rumianku albo płynami odkażającymi (septosanem, dentoseptem). Jeśli to nie pomoże, należy zwrócić się do lekarza, który zaleci przecieranie zmienionych chorobowo miejsc Aftinem lub gencjaną (roztworem wodnym), lub Nystatynę do pędzlowania jamy ustnej. Dzieci starsze mogą płukać usta płynem Tantum Verde. W ciężkich przypadkach stosuje się leki przeciwgrzybiczne, podawane doustnie. Gdy zakażeniu grzybami towarzyszy również zakażenie bakteryjne, niezbędne staje się podanie antybiotyku. Leczenie zwykle usuwa tę infekcję w ciągu 3 dni, lecz choroba ma tendencję do nawrotów. Dieta w przypadku afty Starsze dzieci powinny utrzymać odpowiednią podaż płynów z mleka, lodów, budyniu, wody, herbaty lub innych napojów i żywności, która jest łatwa do przełknięcia. Słomka ułatwi picie, jeśli plamy są bolesne. Po jedzeniu należy przepłukać jamę ustną 3 razy dziennie lub częściej roztworem soli (w proporcji: ½ łyżeczki soli na 250 ml wody). Skontaktować się z lekarzem, gdy: zauważysz niepokojące cię zmiany w jamie ustnej dziecka, niemowlę nie przybiera na wadze lub wystąpi u niego niewyjaśniona utrata masy ciała, powstaną objawy odwodnienia (zapadnięte oczy, słaba elastyczność skóry i letarg), zauważysz zmiany na skórze lub w okolicach narządów płciowych, zaobserwujesz objawy wtórne zakażenia bakteryjnego (ból, zaczerwienienie, bolesność, obrzęk) pojawiające się w ustach, powyższym objawom towarzyszy gorączka Pleśniawki, afty zazwyczaj nie powodują żadnych dolegliwości, o ile nie są zbyt liczne Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Dla zobrazowania; na jeden centymetr długości przypada 1000 sztuk robaków ułożonych jeden koło drugiego. Pasożyty przytwierdzają się do jelita za pomocą specjalnych przyssawek umiejscowionych na stronie brzusznej. Objawy lambliozy nagła biegunka i bóle brzucha - niektóre dzieci mogą mieć tylko niestrawność i łagodną biegunkę, stan podgorączkowy (niezbyt często), luźne stolce o przykrym zapachu, wzdęcia brzucha, apatia i zmniejszenie apetytu Przyczyny powstania lambliozy Pasożyty Giardia dostają się do organizmu poprzez zanieczyszczoną żywność lub wodę, rozmnażając się w jelicie cienkim. Powodują miejscowy stan zapalny, w reakcji na który występują biegunki i inne objawy. Dodatkową cechą, która wyróżnia te pierwotniaki jest długa żywotność, sięgająca nawet do 3 tygodni. Te cechy sprawiają, że pasożyty są trudne do wytępienia. Najczęstszymi ofiarami lamblii są dzieci w wieku 2-5 lat. Do zarażenia dochodzi zwykle w okresach wiosennych i letnich. Zakażone dziecko jest źródłem wydalania ogromnej ilości cyst, (kilkadziesiąt milionów w 1 gramie kału), stąd łatwość rozprzestrzeniania się zakażenia w środowisku rodzinnym i między dziećmi w pewnych skupiskach np. w żłobku czy przedszkolu. Jedną z częstszych przyczyn zarażeń jest spożywanie niemytych owoców, warzyw lub picie nieprzegotowanej wody. Cysty tego pasożyta mogą przetrwać w wodzie do 3 miesięcy, gdyż Giardia lamblia są oporne na chlor! Lamblią dziecko może również zarazić się w ubikacji, w skutek nie mycia rąk. Do zarażenia zachodzi często pośrednio, wskutek kontaktu z kałem niektórych ssaków i ludzi, np. roznoszony przez muchy lub leżący na trawniku lub w piaskownicy. Zapobieganie lambliozie należy poić dziecko wyłącznie przegotowaną wodą, często myć dziecku ręce, zwłaszcza przed posiłkami, aby uniknąć złapania infekcji od innych osób, przestrzegać starannej higieny osobistej, zwłaszcza w przypadku wystąpienia biegunki, nie podawać dziecku niegotowanej żywności, która mogła zostać wypłukana w zanieczyszczonej wodzie, nie podawać dziecku źle przechowywanej żywności Środki diagnostyczne wywiad lekarski oraz badanie. Określenie historii zarażenia, obserwacja objawów, laboratoryjne badania kału w celu wykrycia pasożytów (konieczne może być powtórzenie w przypadku negatywnych wyników wczesnych badań) Możliwe powikłania w lambliozie przewlekłe zapalenie jelit, odwodnienie, zaburzenia wchłaniania utrata wagi Leczenie lambliozy nie podawaj dziecku leków na problemy żołądkowo-jelitowe bez recepty - mogą maskować objawy, ponieważ badania kału są często fałszywie dodatnie, lekarz może leczyć dziecko na podstawie wywiadu klinicznego i badania, lekarz może przepisać przeciwpasożytowy lek, który jest bardzo skuteczny Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Objawy choroby lokomocyjnej zawroty głowy, nudności i wymioty, osłabienie i trudności z utrzymaniem równowagi Przyczyny choroby lokomocyjnej Choroba lokomocyjna spowodowana jest brakiem zgodności między bodźcami odbieranymi przez nasze oczy oraz tymi odbieranymi przez błędnik. Wzrok reaguje na przesuwające się za oknem obrazy, a mózg interpretuje to jako ruch. Natomiast błędnik, część ucha wewnętrznego, która odpowiada za równowagę, nie odbiera sygnałów, świadczących o zmianie równowagi i położenia ciała. Te sprzeczne informacje docierają do mózgu, powodując powstanie objawów choroby lokomocyjnej. Zwiększenie ryzyka zaburzenia ucha, przebywanie w pomieszczeniach zadymionych lub o słabej wentylacji Zapobieganie chorobie lokomocyjnej nie podawaj dziecku dużych posiłków lub napojów przed i podczas podróży, posadź dziecko przodem do kierunku jazdy, a w autobusie i pociągu wybierz miejsce jak najdalej od osi kół (najlepiej środkowa część autobusu), w czasie jazdy samochodem kontroluj dziecko, by patrzyło na horyzont - stabilny punkt w krajobrazie, ponieważ obserwacja mijanych drzew czy słupów przydrożnych wzmaga dolegliwości chorobowe, często wietrz pojazd, a także rób krótkie odpoczynki na świeżym powietrzu, zaopatrz się w torebki foliowe – na wypadek nagłego wystąpienia wymiotów, gdy wystąpią mdłości, poproś dziecko, by zamknęło oczy i głęboko oddychało, odsuń szybę, by zaczerpnęło świeżego powietrza, leki w celu zapobiegania chorobie lokomocyjnej należy zażyć co najmniej pół godziny przed rozpoczęciem podróży Możliwe powikłania odwodnienie spowodowane wymiotami, upadki i urazy spowodowane trudnościami z utrzymaniem równowagi Leczenie choroby lokomocyjnej Środki ogólne Chorobę lokomocyjną wzmagają czynniki psychologiczne. Jeśli dziecko wcześniej miało tego typu problemy, spróbuj jakoś uspokoić je przed wyjściem z domu, zapewniając, że tym razem nie będzie tak źle jak ostatnio. Leki na chorobę lokomocyjną Istnieją środki farmaceutyczne, łagodzące dolegliwości związane z chorobą lokomocyjną. Przed podróżą dzieciom wrażliwym można podać odpowiednie preparaty. Hamują one nadmierną aktywność układu autonomicznego, co blokuje wystąpienie nieprzyjemnych objawów choroby lokomocyjnej. Pamiętaj, że o zastosowaniu leku decyduje lekarz! Wszystkie leki powinny być stosowane ściśle według zaleceń lekarskich, z uwagi na ewentualne działania niepożądane. Skutecznym lekiem jest preparat Aviomarin, który należy zażyć na 30 minut przed podróżą, jednak lek ten powoduje skutki uboczne w postaci senności, rzadko występuje obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, nie należy stosować go u dzieci do 2 roku życia. Innym lekiem jest Diphergan - sprzedawany na receptę. Działania niepożądane podobne jak w przypadku Dipherganu, nie stosować u dzieci poniżej 1 roku życia. Na rynku dostępne są także bezpieczniejsze i pozbawione działań ubocznych środki pochodzenia roślinnego (Avioplant, Lokomotiv, Zingerek), które zawierają w swoim składzie sproszkowane kłącze imbiru. Pamiętaj Aby zminimalizować objawy u dziecka podczas podróży, powinno ono podróżować w pozycji półleżącej i unikać czytania lub grania w gry wideo podczas podróży. Dieta Przed wyjazdem należy podać dziecku tylko lekki posiłek i nie podawać napojów gazowanych. Podczas dłuższej podróży należy podawać dziecku płyny często, ale tylko po łyku, w celu niedopuszczenia do odwodnienia organizmu. Konsultacja z lekarzem Planując podróż z dzieckiem, które miało już wcześniej chorobę lokomocyjną w podróży, skontaktuj się wcześniej z lekarzem, by przepisał odpowiednie leki. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Choroba najczęściej dotyka stawy, skórę i tkankę podskórną. Nie zdiagnozowana i nie leczona, powoduje uszkodzenia serca. Gorączka reumatyczna jest najczęstszą na świecie przyczyną nabytych wad serca u dzieci i ludzi młodych. Kogo dotyczy gorączka reumatyczna? Wszystkich grup wiekowych, zwłaszcza dzieci w wieku przedszkolnym. Objawy gorączki reumatycznej ból, zaczerwienienie, obrzęk i uczucie ciepła w stawach, które charakterystycznie rozprzestrzenia się z jednego stawu na drugi (przemijające bóle stawów). Choroba najczęściej dotyka nadgarstki, łokcie, kolana lub kostki. Zapalenie stawów zwykle ustępuje w 10 do 14 dniach, ale bez leczenia, może przejść w stan zapalny. Charakterystyczne oznaki gorączki reumatycznej to: gorączka, zmęczenie, bladość, duszność, ból brzucha, ból w klatce piersiowej, utrata apetytu, ogólne złe samopoczucie łagodna wysypka na klatce piersiowej, plecach i brzuchu, zatrzymanie wody w organizmie, które powoduje obrzęk nóg i dolnej części pleców, małe, bezbolesne grudki pod skórą, w okolicach łokci i kolan, szybkie bicie serca, szczególnie podczas leżenia, niekontrolowane, mimowolne ruchy ramion i nóg (pląsawica) Przyczyny wystąpienia gorączki reumatycznej Od 1 do 6 tygodni przed wystąpieniem gorączki reumatycznej rozwija się infekcja gardła, spowodowana zakażeniem paciorkowcowym. Choroba jest skutkiem nieprawidłowej reakcji ustroju, tzn. odpowiedzi odpornościowej (immunologicznej) osób predysponowanych do niej genetycznie. W tych przypadkach odpowiedź immunologiczna atakuje nie tylko paciorkowca, ale również niektóre tkanki własnego ustroju. Czynniki zwiększające ryzyko zachorowania na gorączkę reumatyczną historia rodzinna choroby reumatycznej, złe odżywianie, nawracające zakażenia gardła paciorkowcem, niehigieniczne warunki życia Zapobieganie Zapobieganie gorączce reumatycznej polega na niezwłocznym rozpoznaniu i leczeniu paciorkowcowego zakażenia gardła antybiotykiem. Pod żadnym pozorem nie należy leczyć dziecka na własną rękę! Infekcję paciorkowcową należy potraktować odpowiednią dawką antybiotyków, przez co najmniej 10 dni, a w niektórych reumatycznych przypadkach należy zastosować długo działające antybiotyki (czasem nawet do 18 roku życia). Środki diagnostyczne obserwacja objawów, wywiad oraz badanie lekarskie, badania laboratoryjne, takie jak badania krwi, badania gardła i serca (EKG), badanie Echo 2-D, badanie rentgenowskie klatki piersiowej Możliwe powikłania Trwałe uszkodzenie zastawek serca (choroba reumatyczna serca), prowadzące do zastoinowej niewydolności serca. Leki Lekarz może przepisać: sterydy (leki przeciwzapalne) lub aspirynę, aby zmniejszyć stan zapalny, diuretyki dla zwiększania objętości wydalanego moczu, antybiotyki do walki z pozostałymi paciorkowcami oraz innymi bakteriami Przeciwdziałanie Dziecko powinno leżeć w łóżku do momentu, aż choroba ustąpi. Zazwyczaj wymagane jest leżenie przez okres od 2 do 5 tygodni, ale niektóre przypadki wymagają nawet miesięcy. Nie jest wskazane nawet wstawanie do toalety! Dieta Zalecane jest podawanie dziecku płynnych lub lekkostrawnych posiłków we wczesnym stadium choroby, a następnie stopniowe wzbogacanie posiłków prowadzące do normalnej diety o wysokiej zawartości białka, kalorii i witamin. Skontaktować się z lekarzem, gdy: Twoje dziecko ma objawy choroby reumatycznej lub gdy w trakcie leczenia występują poniższe objawy: obrzęk nóg lub pleców, duszność i problemy w oddychaniu, silne bóle brzucha, wymioty lub biegunka, gorączka, kaszel, nowe, niewyjaśnione objawy. Leki w leczeniu mogą powodować skutki uboczne, gdy leki mogą powodować skutki uboczne Choroba ta dzięki odpowiedniemu leczeniu zazwyczaj jest uleczalna. W niektórych przypadkach, gorączka reumatyczna może doprowadzić do uszkodzenia zastawek serca. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Ryzyko zachorowania na bezdech senny niemowlęta obu płci, wcześniaki lub dzieci o niskiej wadze urodzeniowej, dolna grupa społeczno-ekonomiczna Objawy bezdechu sennego Podczas wystąpienia bezdechu sennego skóra dziecka staje się niebieska. Zatrzymanie oddechu trwa od 10 sekund do nawet 60 sekund. Oddychanie zazwyczaj powraca spontanicznie. Zapobieganie występowania bezdechu sennego Specjalistyczny sprzęt (monitor oddechu) używany w sposób ciągły, monitorujący oddychanie u niemowląt. Środki ogólne jeśli Twoje dziecko cierpi na bezdech senny, należy monitorować oddychanie, zaleca się, aby rodzic lub opiekun dziecka przeszedł szkolenie z zakresu resuscytacji krążeniowo-oddechowej. W wielu przypadkach resuscytacja może pomóc przywrócić oddech, a dziecko nie doświadcza poważnych powikłań spowodowanych niedotlenieniem Leki na bezdech senny Żadne lekarstwo nie jest aktualnie dostępne, aby zapobiec bezdechowi sennemu u niemowląt. Konsultacja lekarska w przypadku bezdechu sennego Jeśli zaobserwowałaś u swojego dziecka bezdech senny lub coś Cię zaniepokoiło, jak najszybciej skontaktuj się z lekarzem. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Ryzyko zachorowania na astmę wszystkie grupy wiekowe, z wyjątkiem noworodków, chłopcy są narażone bardziej niż dziewczęta Objawy astmy trudności w oddychaniu, ucisk w klatce piersiowej, szybki, płytki oddech, duszność, świszczący oddech, kaszel, szczególnie w nocy (przy małym kaszlu występują plwociny) objawy ostrego ataku: chrząkanie, ciężki oddech, wyczerpanie, niezdolność do mówienia, niepokój Przyczyny astmy Podstawową przyczyną powstania astmy jest wrażliwość błon śluzowych oskrzeli (dróg oddechowych w płucach) na pewne bodźce, w reakcji których mięśnie oskrzeli przechodząc w skurcz wewnętrznej wyściółki pęcznieją i produkują więcej śluzu. Zwężone drogi oddechowe często sprawiają, że dziecko ma astmatyczny oddech i męczący kaszel. Podczas skurczu dróg oddechowych (oskrzeli i oskrzelików), następuje obrzęk i zagęszczanie wydzieliny oskrzelowej (plwociny). Zmniejsza to w dużym stopniu wprowadzenie powietrza do płuc. Zmiany te są spowodowane przez: alergeny, np.: pyłki, kurz, sierść zwierząt, pleśnie, drażniące wonie unoszące się w powietrzu, np.: dym i nieprzyjemne zapachy, infekcje, np.: zapalenie oskrzeli, pokarmy, np.: mleko krowie, jaja, orzechy, ryby i czekolady, wysiłek fizyczny Zwiększenie ryzyka powodują następujące czynniki: historia rodzinna astmy lub alergii, ekspozycja na zanieczyszczenia powietrza, reakcja na stosowanie niektórych leków, takich jak aspiryna, ibuprofen. inne stany alergiczne, takie jak katar sienny Zapobieganie należy unikać znanych alergenów i zanieczyszczeń powietrza, zażywać regularnie zalecone leki, których nie można pominąć, nawet jeśli samopoczucie jest dobre, unikać stresu Środki diagnostyczne przy astmie wywiad środowiskowy wykonany przez lekarza i historia rodziny, obserwacja objawów, prześwietlenia klatki piersiowej, badania laboratoryjne krwi i płuc, testy alergiczne, zazwyczaj z testami skórnymi Możliwe powikłania w astmie zapalenie płuc, niewydolność oddechowa Środki ogólne eliminacja alergenów i czynników drażniących w otoczeniu, w którym przebywa dziecko, regularne przyjmowanie leków. Warto zapytać lekarza o leki ratunkowe (na wszelki wypadek), siadanie prosto podczas ataku, głębokie oddychanie każdego ranka pomoże rozluźnić zgromadzoną wydzielinę oskrzelową Leczenie astmy - leki Lekarz może przepisać: leki wykrztuśne, aby rozluźnić plwociny, leki rozszerzające oskrzela, aby otworzyć drogi oddechowe, leki dożylne np. kortyzon (tylko w szczególnych przypadkach), aby zmniejszyć w organizmie reakcje alergiczne, leki wziewne przez inhalator, aby zapobiec atakom, które mają mniej działań niepożądanych niż doustne formy, niektóre leki zapobiegawcze do wdychania za pomocą inhalatora Jak leczyć astmę ? W trakcie leczenia należy pozwolić dziecku być aktywnym, przy jednoczesnym unikaniu nadmiernego wysiłku fizycznego. Jeśli atak nastąpi po intensywnych ćwiczeniach, należy posadzić dziecko by odpoczęło. Dieta przy astmie Brak specjalnej diety, ale należy unikać produktów spożywczych, na które dziecko jest wrażliwe. Podawać co najmniej 3 litry płynów dziennie, co powoduje rozluźnienie wydzieliny oskrzelowej. Skontaktuj się z lekarzem jeśli: Twoje dziecko ma objawy astmy, mimo podania środków atak nie ustępuje (nagły wypadek!), pojawią się nowe, niewyjaśnione objawy. Leki stosowane w leczeniu mogą powodować skutki uboczne Objawy mogą być kontrolowane poprzez leczenie i ścisłe przestrzeganie środków zapobiegawczych. Dzieci często wyrastają z astmy. Bez leczenia, poważne ataki mogą być nawet śmiertelne. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Najczęściej wystarczy zwykłe USG – to najlepszy miernik zdrowia malucha, ale istnieją również inne sposoby na to, aby potwierdzić, że płód rozwija się prawidłowo. Robi się je jeszcze w większości w pierwszym trymestrze ciąży. Badania te nie są koniecznością, nikt nie każe ich robić, jednak jeśli masz ponad 35 lat, w rodzinie były choroby genetyczne lub już kiedyś urodziłaś dziecko z zespołem Downa lub innymi wadami układu nerwowego, warto się im poddać. Dostaniesz skierowanie od lekarza, dzięki którym badanie to będzie bezpłatne – zrefunduje je NFZ. W innym przypadku, gdy po prostu robisz badania bo się obawiasz o zdrowie dziecka, najprawdopodobniej będziesz musiała za nie niestety zapłacić – w zależności od techniki badanie 200 do 700 zł. Rodzaje nieinwazyjnych badań prenatalnych: USG genetyczne – wykonuje się je pomiędzy 11 a 14 tygodniem ciąży, a kolejne między 20 a 24 tygodniem. Powinno trwać około 30 minut. W tym czasie ocenia się pęcherzyk żółtkowy i ciążowy, kość nosową, pracę serca, grubość fałdu karkowego, długość kości udowej, łożysko, pępowinę i płyn owodniowy. Dzięki temu badaniu można stwierdzić m.in. zespół Downa, Turnera, Edwardsa, a także rozszczepienie podniebienia lub cewę nerwową. Po 20 tygodniu pozwala wykryć wady serca. Badanie poziomu AFP (alfafetoproteiny płodowej) we krwi matki – ten test służy do wykrycia przepukliny rdzeniowej oraz innych wad rdzenia kręgowego i mózgu. Jeśli obecna jest wada poziom alfa-fetotropiny w krwi matki jest wyższy od przeciętnej. Wtedy zostaniesz skierowana na podobne badanie lub na USG, aby wykluczyć ewentualny nieprawidłowy wynik pierwszego testu. Test potrójny (AFP, HCG i estriol) – jest ono wykonywane najczęściej między 16. a 20. tygodniem ciąży. Służy ocenie ryzyka urodzenia dziecka z aberracją chromosomową (np. z zespołem Downa, zespołem Edwardsa) oraz z otwartą wadą ośrodkowego układu nerwowego; Test PAPP-A – ocenia się w nim biochemiczne parametry krwi matki (białka PAPP-A, beta HCG) i parametrów ultrasonograficznych płodu, jest to badanie przesiewowe w kierunku zespołu Downa, Edwardsa i Patau. Kalendarz badań w ciąży Poniżej podajemy pokrótce, jak według standardów opieki okołoporodowej powinna wyglądać opieka w ciąży. Pierwsza wizyta u ginekologa powinna odbyć się najpóźniej do 10. tygodnia ciąży, a kolejne wizyty średnio co 4 tygodnie, a od około 34. tygodnia ciąży – co 2 tygodnie. Należy przestrzegać wyznaczonych terminów wizyt, nawet jeśli czujesz się dobrze. Ciążę może prowadzić zarówno lekarz ginekolog-położnik, jak i położna. W trakcie pierwszej wizyty ciążowej oprócz standardowego wywiadu lekarskiego powinnaś zostać poinformowana o możliwości wykonania badań w kierunku wad genetycznych. Jeśli ciąża jest prowadzona przez położną, powinnaś odbyć też konsultację u ginekologa. Badania w ciąży - I trymestr Badanie ginekologiczne – wykonywane w pierwszym trymestrze co miesiąc, służy m.in. kontroli prawidłowego rozwoju ciąży. Cytologia – powinna być wykonana w czasie pierwszej ciążowej wizyty u ginekologa; jest to podstawowe badanie profilaktyczne, które ma na celu sprawdzenie, czy w drogach rodnych nie ma infekcji ani żadnych innych nieprawidłowości. Pomiar ciśnienia tętniczego krwi (RR) – wykonywany w czasie każdej wizyty u ginekologa; kontrola ciśnienia krwi w ciąży jest potrzebna w celu wykluczenia lub wykrycia nadciśnienia tętniczego, które nieleczone może wywołać niebezpieczne zatrucie ciążowe (objawami są wysokie ciśnienie krwi, białkomocz, obrzęki ciała). Analiza krwi (odczyn VDRL; krzepliwość i grupa krwi – jeśli nie masz odpowiedniego dokumentu potwierdzającego twoją grupę krwi; test IgG i IgM w kierunku toksoplazmozy, cytomegalii, różyczki; HbsAg na obecność wirusa WZW B; test na HIV; przeciwciała odpornościowe w przypadku ujemnego czynnika Rh) – badanie wykonuje się raz w czasie ciąży; badania te służą m.in. rozpoznaniu twojej grupy krwi; jeśli masz ujemny czynnik Rh, należy wtedy oznaczyć grupę krwi i czynnik Rh ojca dziecka, bo jeśli dziecko odziedziczy dodatnie Rh ojca, to zaistnieje konflikt serologiczny – w przypadku konfliktu serologicznego kilkakrotnie w ciąży bada się w surowicy krwi matki poziom przeciwciał anty-D i w razie potrzeby podaje się neutralizującą je immunoglobulinę (28-30 tydzień ciąży); analiza krwi pozwala też ustalić przebyte lub obecnie toczące się infekcje i rozpocząć leczenie. Morfologia krwi (hemoglobina HGB, krwinki czerwone E, krwinki białe L, płytki krwi PLT, hematokryt Ht, glukoza GTT) – wykonywana co miesiąc; morfologię krwi należy wykonać na czczo; to badanie wykrywa poważną chorobę w ciąży, jaką jest anemia – jej rozpoznanie jest powodem zmiany diety i czasem również leczenia farmakologicznego. Badanie stężenia glukozy we krwi na czczo – wykonywane na początku I trymestru ciąży w celu wykrycia lub wykluczenia cukrzycy ciężarnych; do badania należy być na czczo. Badanie ogólne moczu (barwa, przejrzystość, odczyn, ciężar właściwy, białko, glukoza, osad) – wykonywane co miesiąc; dzień przed badaniem nie jedz pokarmów wysokobiałkowych ani zawierających silny barwnik, np. buraczków; mocz do badania powinien pochodzić z pierwszej porannej porcji ze środkowego strumienia. Badanie USG – w I trymestrze wykonywane najczęściej między 11. a 14. tygodniem ciąży; na tym etapie jest to zwykle badanie USG wykonywane przez pochwę. Pomiar masy ciała – powinien być wykonywany podczas każdej wizyty u ginekologa; jeśli masz nudności i wymioty, waga może spadać. Wizyta u stomatologa – należy ją odbyć, kiedy dowiesz się o ciąży; niektóre choroby zębów i dziąseł trzeba wyleczyć, bo mogą powodować zagrożenia w przebiegu ciąży. Jeśli chorujesz na jakąś chorobę przewlekłą, konieczna może być konsultacja internistyczna/specjalistyczna. Wraz z lekarzem trzeba ustalić zmiany w leczeniu związane z ciążą, np. wyeliminować leki niekorzystne dla dziecka i zastąpić je innymi, bezpiecznymi. Jeśli w badaniu cytologicznym wyjdą nieprawidłowości, a ponadto występuje świąd pochwy, pieczenie, upławy, konieczne może okazać się dodatkowe badanie – tzw. biocenoza pochwy (badanie czystości pochwy). To badanie w ciąży pozwala określić, co wywołało proces zapalny w drogach rodnych – bakterie, grzyby czy wirusy – i podjąć odpowiednie leczenie. W I trymestrze ciąży (pomiędzy 10. a 14. tygodniem ciąży) można wykonać również test PAPP-A i test potrójny HCG (po 14. tygodniu ciąży). To badanie nie wymaga z twojej strony specjalnego przygotowania. Test PAPP-A polega na pobraniu od kobiety ciężarnej krwi i badaniu USG przezierności karkowej płodu. Badanie służy ocenieniu ryzyka chorób genetycznych u dziecka, takich jak zespół Edwardsa, Patau, Turnera czy zespół Downa. Test PAPP-A to badanie nieinwazyjne, stanowiące doskonałą alternatywę dla prenatalnej diagnostyki inwazyjnej (amniopunkcja, biopsja trofoblastu, kordocenteza) u kobiet rodzących po 35. roku życia. Kordocentezę można wykonać od 19 tygodnia ciąży. Jest to inwazyjne badanie prenatalne wykonywane pod kontrolą USG, polegające na pobraniu krwi z naczynia pępowinowego płodu, by uzyskać krew płodu do dalszych testów. Wykonuje się w diagnozowaniu wad genetycznych i choroby hemolitycznej. Amniopunkcja to badanie wód płodowych, które może być wykonane między 15. a 20. tygodniem ciąży. Polega na nakłuciu igłą jamy owodni pod kontrolą USG w celu pobrania płynu owodniowego (wód płodowych) do badania. {polecamy-art} Badania w ciąży - II trymestr Badanie ginekologiczne i położnicze – powinno być wykonywane co miesiąc, jest to badanie palpacyjne i przy pomocy wziernika, badanie wysokości dna macicy. Pomiar ciśnienia tętniczego krwi (RR) – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; nie powinno przekraczać 140/90 mmHg, wysokie ciśnienie w ciąży grozi zatruciem ciążowym (gestoza). Pomiar masy ciała – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; powinnaś ważyć około 3-6 kg więcej niż przed ciążą. Morfologia krwi (hemoglobina HGB, krwinki czerwone E, krwinki białe L, płytki krwi PLT, hematokryt Ht, glukoza GTT) – wykonywana co miesiąc; należy powtórzyć badanie w kierunku toksoplazmozy, jeśli wcześniej wynik IgG był ujemny. Badanie ogólne moczu (barwa, przejrzystość, odczyn, ciężar właściwy, białko, glukoza, osad) – należy wykonywać co miesiąc; badanie moczu służy sprawdzeniu, czy w drogach moczowych nie ma infekcji. Badanie USG – w II trymestrze wykonywane między 19. a 22. tygodniem ciąży; to badanie jest obowiązkowe, bo ocenia anatomię płodu ze szczególnym uwzględnieniem budowy serca; już teraz możesz poznać płeć swojego dziecka. Test obciążenia glukozą – powinien być wykonany między 24. a 28. tygodniem ciąży; polega na pomiarze poziomu glukozy we krwi na czczo oraz w godzinę po wypiciu dawki 50 g glukozy, służy rozpoznaniu/wykluczeniu cukrzycy u ciężarnej. Wizyta u stomatologa – powinna odbyć się raz na 3 miesiące; po wykonaniu koniecznego leczenia trzeba kontrolować stan jamy ustnej. Jeśli badanie cytologiczne i/lub biocenoza pochwy nie zostały wykonane w I trymestrze ciąży, powinnaś dostać teraz skierowanie na te badania. U kobiet z ujemnym czynnikiem Rh należy oznaczyć przeciwciała anty-Rh. Osoba sprawująca opiekę nad twoją ciążą powinna cię skierować do położnej środowiskowo-rodzinnej, a także zasugerować uczęszczanie na zajęcia szkoły rodzenia – jeśli nie ma przeciwwskazań. Jeśli z poprzednich badań wynika, że nie masz przeciwciał przeciwko toksoplazmozie, w III trymestrze lekarz zaleci wykonanie kolejnego badania. {polecamy-art2} Badania w ciąży - III trymestr Badanie ginekologiczne i położnicze – powinno być wykonywane co cztery tygodnie, a pod koniec ciąży co tydzień; badanie służy kontroli wysokości dna macicy i rozwarcia szyjki macicy. Pomiar ciśnienia tętniczego krwi (RR) – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; ciśnienie krwi nie powinno przekraczać 140/90 mmHg. Pomiar masy ciała – należy wykonywać podczas każdej wizyty u ginekologa; pod koniec III trymestru powinnaś ważyć około 9-12 kg więcej niż przed ciążą. Morfologia krwi (hemoglobina HGB, krwinki czerwone E, krwinki białe L, płytki krwi PLT, hematokryt Ht, glukoza GTT) – wykonywana co miesiąc; badanie służy kontroli właściwej pacy nerek oraz wykluczeniu infekcji układu moczowego. Badanie ogólne moczu (barwa, przejrzystość, odczyn, ciężar właściwy, białko, glukoza, osad) – wykonywane co miesiąc; ma na celu sprawdzenie, czy w drogach moczowych nie ma infekcji. Posiew z kanału szyjki macicy – trzeba wykonać około 37. tygodnia ciąży; sprawdza florę bakteryjną dróg rodnych, aby wykluczyć obecność bakterii niebezpiecznych dla dziecka podczas porodu, np. paciorkowców typu B. Ocena ruchliwości płodu przez matkę – można ją rozpocząć od 34. tygodnia ciąży; zapisujesz ilość ruchów płodu w określonym czasie, np. 3 razy dziennie w czasie 60 minut. Wizyta u stomatologa – raz na 3 miesiące; po wykonaniu koniecznego leczenia należy kontrolować stan jamy ustnej. Antygen HbsAg – należy wykonać pod koniec ciąży; badanie robi się w kierunku wykluczenia żółtaczki typu B. Badanie USG – w III trymestrze wykonywane po 34. tygodniu ciąży; sprawdza stan łożyska, warunki dla dalszego rozwoju dziecka w macicy i przypuszczalną masę dziecka. Badanie KTG – można je rozpocząć od 34. tygodnia ciąży; badanie monitoruje pracę serca i ruchy płodu oraz czynność skurczową macicy, powtarzane aż do porodu. Pod koniec ciąży zalecane jest również badanie przesiewowe w kierunku kiły (odczyn Wassermanna, testy kłaczkujące VDRL lub USR) i badanie czystości pochwy. Jeśli w II trymestrze ciąży badanie poziomu glukozy we krwi wyszło nieprawidłowo, w III trymestrze robi się test powtórny. {polecamy-art3} U kobiet z grupy podwyższonego ryzyka zaleca się wykonanie oznaczenia przeciwciał anty-HIV. Gdy minie 40 tydzień ciąży, zgłaszaj się do lekarza lub położnej co 2-3 dni na badanie USG i KTG. Gdy minie 41. tydzień ciąży, dostaniesz skierowanie do szpitala. VDRL w ciąży – badanie przesiewowe w kierunku kiły, wykonywane rutynowo na początku ciąży i w 37. tygodniu ciąży, czyli niedługo przed porodem, by upewnić się, czy matka nie jest zarażona bakterią kiły, groźną dla dziecka. Przeprowadzane jak każde inne badanie krwi. Niegdyś badaniem przesiewowym w diagnostyce kiły był odczyn Wassermanna (WR), ale obecnie jest on zastępowany przez inne testy diagnostyczne. Badania prenatalne – badania wykonywane w czasie ciąży, których wykonanie jest nieobowiązkowe, ale zalecane, gdy skończyłaś 35 lat lub w twojej rodzinie zdarzały się wady genetyczne. Pomagają ustalić ryzyko zachorowania i ewentualnie rozpocząć leczenie dziecka jeszcze w czasie rozwoju w łonie mamy. W przypadku niektórych badań prenatalnych można ubiegać się o ich refundację z NFZ.

Erytrocyty (krwinki czerwone) – E, RBC – 3,5 do 4,5 mln/mikrolitr. W trakcie ciąży naturalnie masz ich nieco mniej, ale ich zbyt niski poziom może świadczyć o niedoborze witaminy B12, kwasu foliowego, żelaza, może też mieć związek z utratą krwi. Glukoza – 70-105 mg% Zbyt wysoki poziom może być groźny, ponieważ jest związany z zagrożeniem cukrzycą. Zbyt niski poziom natomiast wskazuje na to, że jesz zbyt mało węglowodanów, co może być niezdrowe zarówno dla ciebie, jak i dla dziecka. Generalnie, poziom glukozy w czasie ciąży powinien utrzymywać się mniej więcej na tym samym poziomie. Hemoglobina – Hb, HGB – 11,5-13,5 g/dl Zbyt niski poziom (poniżej normy) wskazuje na anemię związaną ze zbyt małą ilością żelaza w twoim organizmie. Hematokryt (gęstość krwi) – Ht – 37-52% Wynik interpretuje się w zależoności od pozostałych elementów morfologii. Najczęściej wyższy poziom wskazuje odwodnienie, a niższy niedokrwistość. Leukocyty (krwinki białe) – L, WBC – 10-15 tys./mikrolitr Jeśli jesteś w ciąży wyższy wynik nie powinien cie martwić – jest normalny. Natomiast zbyt wysoki wskazuje infekcję lub uszkodzenie tkanek, a zbyt niski – chorobę hematologiczną. Płytki krwi (trombocyty) – PLT – 100-300 tys./mikrolitr Są bardzo ważne, ponieważ odpowiadają za krzepliwość krwi, dlatego muszą być kontrolowane przez całą ciążę. Żelazo całkowite – 60-150 mikrogram/dl Jego zbyt niski poziom wskazuje na niedokrwistość.

Podobnie jak większość społeczeństwa, również specjaliści są nieco zakłopotani, gdy poruszymy temat onanizmu dziecięcego. Zatem nasuwa się pytanie, czy takie zachowanie dzieci jest "normalne" ? Ależ owszem! Fizjologiczne objawy pobudzenia seksualnego występują u wszystkich dzieci już od bardzo wczesnego dzieciństwa! Owo pobudzenie może zdarzyć się przypadkowo, w reakcji na stymulację fizyczną, jak również podczas snu. Istnieją dowody, na to że nawet bardzo małe dzieci doznają fizycznego odczucia podniecenia seksualnego, emocjonalnie przyjemnego, a większość dzieci sama uczy się, jak stymulować takie doznania już w wieku przedszkolnym. W wieku pięciu, sześciu lat zdarzają się świadome, systematyczne masturbacje i są one niemal powszechnym zjawiskiem. Istnieją pewne teorie dotyczące tego, jak dzieci uczą się masturbacji. Niektórzy uważają, że ich źródłem są przypadkowe sytuacje – podczas gdy małe dziecko poznaje własne ciało, przez przypadek odkrywa, że podczas dotykania niektórych jego obszarów czuje się lepiej niż podczas dotykania innych miejsc ciała - są zatem zmotywowani do dotykania tych miejsc ponownie. Inni wiążą to odkrycie z pewnym dyskomfortem, w okolicy narządów płciowych, który to dyskomfort przyciąga uwagę dziecka - np. pieluszka. Tak naprawdę nie ma znaczenia, jaka jest przyczyna tego odkrycia, faktem jest, że gdy raz się zacznie, zachowanie takie utrwala się. Onanizowanie się dziecka nie jest dla niego szkodliwe. Nie powoduje żadnego śladu fizycznego czy emocjonalnego, nie wpływa również na psychikę w późniejszym okresie rozwoju. Istnieją jednak trzy kwestie związane z masturbacją, których rodzice powinni być świadomi: Ważne jest, aby rodzic nie przesadzał z reakcją na masturbację (lub też na inne równie normalne zachowania dzieci, takie jak eksperymentowanie ze swoim ciałem poprzez np. słynną „zabawę w lekarza”). Jeżeli dziecko przyłapane jest na "gorącym uczynku", najlepiej zachować spokój i pod żadnym pozorem nie zwracać dziecku uwagi, że robi źle. Takie negatywne potraktowanie tej czynności, mogłoby wywołać u dziecka strach oraz poczucie winy. "Represjonowanie" masturbacji, dyscyplinowanie przez wprowadzenie kary, lub też bardziej dyskretnie przez dezaprobatę rodziców - może w przyszłości bardzo źle wpłynąć na dziecko. Takie zachowanie rodzica wpływa na zaburzenia dziecka w sensie poczucia własnej wartości, obrazu ciała, a w późniejszym okresie w rozwoju świadomości seksualnej. Z drugiej strony, dla dobra dziecka konieczne jest wpajanie mu odpowiednich zachowań społecznych, by nie masturbować się publicznie, z tego prostego powodu, że żyjemy w społeczeństwie, gdzie nie jest to akceptowane. Edukowanie takie może być jednym z wielu elementów nauki dotyczących własnego ciała i seksualności, elementów związanych z prywatnością. Powinniśmy nauczyć nasze maluchy, że są pewne rzeczy, których nie robimy przy innych, są też rzeczy, których inni nie powinni robić przy nas, jak również rzeczy, których nikt nie powinien robić nam wbrew naszej woli, itd. Dlatego, gdy "złapiemy" dziecko na masturbacji, w niewłaściwym miejscu, najlepiej delikatnie i spokojnie wytłumaczyć mu, że takie rzeczy robi się w bardziej prywatnych miejscach. Jeśli okaże się, że problem powtarza się, możemy wymagać dalszej dyscypliny, ale pamiętajmy, by dyscyplina była ściśle skoncentrowana na miejscu masturbacji, a nie na samym fakcie onanizowania się. Najważniejsze jednak jest to, by jako rodzic uświadomić sobie, że zachowanie dziecka w tym kierunku nie ma dla niego żadnych złych konsekwencji i jest czymś całkiem normalnym. Podczas gdy masturbacja sama w sobie nie jest szkodliwa, zdarza się (choć na szczęście rzadko), że jest oznaką jakiegoś problemu. Istnieją zasadniczo dwa powody, by doszukiwać się w onanizmie dziecięcym problemów: masturbacja może oznaczać, że dziecko jest pod wpływem dużego stresu, który próbuje rozładować seksualnie. Dlatego należy mieć pewną świadomość normalnych wzorców. Podczas gdy wiele dzieci onanizuje się często (kilka razy dziennie), najczęściej robią to, gdy są znudzone, nie potrafią znaleźć sobie innego zajęcia. Wówczas masturbowanie łatwo rozprasza normalne funkcjonowanie, czują się wówczas jakoby „przymuszane” wolą zaspokajania popędu seksualnego. Kiedy onanizm wydaje się być przymusem, jest najczęściej traktowany przez dzieci jako "ograniczenie woli". Nic w tym dziwnego - wielu dorosłych korzystając z tej „używki” doświadcza tego samego. Onanizm nie jest w przeciwieństwie do innych nawyków "nawykiem nerwowym" w tym zakresie, co obgryzanie paznokci, zrywanie strupów, itp. Jeśli masturbacja staje się "sensem życia” dziecka, jej częstotliwość może przyjmować formy ekstremalne. Często trudno określić źródło stresu, lecz jest to konieczne, do podjęcia działań zmierzających do jego zmniejszenia. Pytajmy dziecko o to jak mu idzie w szkole, czy ma jakieś kłopoty z rówieśnikami, czy jest złe lub smutne, z jakiego powodu tak jest. Czasami rozmowa z nauczycielem może pomóc rozwikłać problem, który często będzie prosty do "naprawienia", gdy jesteśmy świadomi. Bywa, że czasem nie obędzie się również bez pomocy psychologa. Jeśli chcesz pomóc dziecku, zawsze należy skupić się na przyczynie stresu, a nie na częstych masturbacjach. Innym aspektem jest to, że normalną koleją rzeczy, zazwyczaj do czasu ukończenia szkoły lub później, dzieci "odkrywają" orgazm. Gdy to odkryją, oczywiście pojawi się silna motywacja, by powtórzyć to doświadczenie i stanie się ono zawsze "celem" działania. Choć orgazm zdarza się "przypadkowo" u młodszych dzieci, w większości w wieku przedszkolnym masturbacja nie jest "prowadzona" do punktu finalnego. Czasem zasadnym postępowaniem jest rozważenie możliwości, że ktoś mógłby naszego maluszka tych rzeczy nauczyć - zarówno starsze dziecko jak i dorosły. Na szczęście dzieci wykorzystywane seksualnie zwykle mają również inne objawy, które mogą pomóc nam określić, czy było to "niewinne odkrycie", czy też nie. Jeśli to przeżycie zostało odebrane przez dziecko jako przerażające, bolesne, traumatyczne, dziecko będzie zachowywało się inaczej - takie sytuacje mogą mieć negatywny wpływ na rozwój lub staną się przyczyną zwiększonej agresji, niepokoju, lub spowolnienia jego rozwoju. Mogą być to trudności ze snem lub toaletą. Jeśli nadużycie nie było na tyle groźne dla dziecka, by mogło pokazać jakiekolwiek oznaki, pojawią zaburzenia świadomości i własnej seksualności. Chodzi o to, że dla większości dzieci w naszej kulturze, nawet tych nielicznych, które same "odkryją" orgazm, towarzyszy nieświadomość związku między tą czynnością, a stosunkiem seksualnym między dwojgiem "dorosłych" ludzi. Prawdopodobnie dzieci nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że każdy może doznawać uczucia orgazmu. Jest zatem nieco niepokojące, gdy małe dziecko zauważą wyraźny związek między tymi czynnościami, a relacjami międzyludzkimi. Takie dzieci często sygnalizują ten fakt, poprzez niewłaściwe i zazwyczaj niekulturalne komentarze o charakterze seksualnym lub też żarty, w stosunku do innych dzieci (często młodszych od siebie). Takie komentarze i żarty wyraźnie wykraczają poza niewinną nieświadomość dziecięcą, w sposób wyrafinowany ukazują zaburzenia w postaci zbyt dużego zainteresowania seksualnością (począwszy od tego, co jest w telewizji do zachowań swoich rodziców). Jeśli mamy jakiekolwiek podejrzenia, że dziecko może być ofiarą molestowania, nie próbujmy "radzić" sobie z tym sami. Szukajmy pomocy specjalistów, takich jak pediatra lub psycholog dziecięcy. Podsumowując, masturbacja jest zupełnie normalnym i nieszkodliwym zachowaniem w dzieciństwie, a nawet w bardzo wczesnym dzieciństwie. Ważne jest, by jako rodzic nie reagować zbyt mocno, przesadnie i że należy unikać karcenia, tłumienia tego zachowania, by dziecko nie czuło się winne z tego powodu. Z drugiej strony, mamy obowiązek nauczyć dziecko, aby ograniczyć takie zachowanie do odpowiedniego czasu i miejsca. Czasami (choć rzadko) masturbacja może być symptomem, że dziecko jest narażone na nadmierny stres lub było wykorzystywane seksualnie. Jeżeli taka sytuacja kiedykolwiek powstanie, należy skupić się nie nad samym onanizmem, lecz na przyczynach prowadzących do niego.

Schorzenie występuje również w przypadku utraty krwi, inwazji pasożytów oraz w okresie dynamicznego wzrastania w wieku dojrzewania. Objawy niedokrwistości z niedoboru żelaza zmęczenie, senność, lub przeciwnie nadmierne pobudzenie brak apetytu - głównie u dwu-trzy-latków (objaw ten może poprzedzać zmiany w obrazie krwi, mówimy wtedy o niedokrwistości utajonej), brak przyrostu masy ciała, biegunka, zajady w kącikach ust, łamliwość paznokci, wypadanie włosów, kołatanie serca, u starszych ból i zawroty głowy, słabo różowe spojówki i śluzówki jamy ustnej, badania morfologiczne wskazują obniżenie poziomu hemoglobiny poniżej 10 g%, a krwinki są mniejsze i słabiej wybarwione Przyczyny niedokrwistości Niedostateczne dostarczanie żelaza z pokarmem: zaburzenia łaknienia dieta uboga w żelazo (wegańska, makrobiotyczna) Niewystarczające spożycie żelaza: Od 6 miesięcy do 2 lat, dzieci spożywają duże ilości mleka, co sprzyja obniżeniu poziomu żelaza w organizmie Nieprawidłowe wchłanianie żelaza zawartego w pożywieniu: przewlekła biegunka, zespoły złego wchłaniania Zwiększone zapotrzebowanie na żelazo: okres szybkiego wzrostu Utrata krwi i przewlekłe krwawienie: krwawienie z przewodu pokarmowego - pasożyty jelitowe, krwawienia z powodu skaz krwotocznych, krwawienia przewlekłe z dróg moczowych, nerek, nosa, samookaleczenia Zwiększenie ryzyka ubóstwo, które powoduje niedostatek jarzyn, mięsa, jaj i przy dużej ilości zbóż (mąki, kasze oraz dieta bogatomleczna sprzyja obniżeniu poziomu żelaza w organizmie), dieta makrobiotyczna i wegańska, utrudniony jest wówczas proces wchłaniania przez zawarte w nich szczawiany, fityniany, fosforany Zapobieganie niedokrwistości Utrzymanie odpowiedniej ilości żelaza w organizmie przez dobrze zrównoważoną dietę lub suplementy żelaza. Środki diagnostyczne obserwacja objawów, historia i badanie przez lekarza, badanie kału w celu wykrycia robaków, badanie krwi, szczególnie hemoglobiny, czerwonych krwinek, hematokrytu i wskaźników krwi Środki ogólne Najważniejszą częścią leczenia niedokrwistości z niedoboru żelaza jest niwelowanie przyczyn. Niedobór żelaza można uzupełniać poprzez doustne podawanie suplementów żelaza. Zastrzyki i transfuzje krwi są bardzo rzadko potrzebne. Leki Lekarz może przepisać suplementy żelaza. PAMIĘTAJ Przedawkowanie żelaza jest niebezpieczne. Spożycie żelaza w nadmiarze może powodować zatrucie. Przechowuj suplementy żelaza w miejscu niedostępnym dla dzieci. Żelazo podawaj dziecku na czczo (co najmniej pół godziny przed posiłkiem) dla najlepszego wchłaniania. Jeśli Twoje dziecko cierpi na rozstrój żołądka, możesz podać je z małą ilością pokarmu (z wyjątkiem mleka). Przyjmowanie suplementów żelaza musi potrwać od 2 do 3 miesięcy, aby zaobserwować w badaniach krwi powrót do normy. Przyjmowanie płynnych suplementów żelaza może spowodować odbarwienie zębów. Dzieci powinny pić płynne żelazo przez słomkę. Suplementy żelaza mogą również powodować biegunki lub zaparcia. W przypadku przyjmowania innych leków, należy odczekać co najmniej 2 godziny po zażyciu żelaza. Leki zobojętniające sok żołądkowy, a zwłaszcza tetracykliny mogą spowodować problemy z wchłanianiem żelaza. Dieta przy niedokrwistości podawaj dziecku dużo białka i żelaza znajdującego się w żywności; w mięsie, fasoli i zielonych warzywach, przyjmowanie błonnika zapobiega zaparciom Skontaktować się z lekarzem, gdy: Podczas leczenia występują nudności, wymioty, ciężka biegunka lub zaparcia. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Objawy zapalenia napletka ból, zaczerwienienie i obrzęk penisa, powiększone węzły chłonne w pachwinach, owrzodzenie prącia, pieczenie podczas oddawania moczu (rzadko), dreszcze i gorączka (rzadko), krostkowa wydzielina z penisa (rzadko) Przyczyny powstania zapalenia napletka Infekcja bakteryjna pod napletkiem, która rozprzestrzeniania się na penisa. Zwiększenie ryzyka zakażenie bakteryjne, zakażenie grzybicze, mechaniczne uszkodzenie napletka Zapobieganie zapaleniom napletka u dziecka Najlepszym sposobem zapobiegania jest regularne, codzienne oczyszczanie napletka i żołędzi, najlepiej wodą z mydłem. Należy unikać silnych mydeł. Środki diagnostyczne przy zapaleniu napletka historia i wywiad przeprowadzony przez lekarza, w niektórych przypadkach badanie laboratoryjne kultur bakteryjnych Możliwe powikłania w zapaleniu napletka u niemowlaka owrzodzenie prącia, rozprzestrzenianie zakażenia do głębszych warstw skóry penisa, przewlekłe zapalenie żołędzi i napletka może doprowadzić do raka prącia Środki ogólne przy zapaleniu napletka u niemowlaka Częste mycie ciepłą wodą w celu łagodzenia bólu. Leki na zapalenie napletka Lekarz może przepisać antybiotyk, łagodny środek przeciwbólowy oraz specjalistyczny krem. Skontaktować się z lekarzem, gdy: Twoje dziecko ma objawy zapalenia żołędzi, objawy nie ustąpią w ciągu 3 dni, pomimo leczenia, jeśli zapalenie żołędzi i napletka (Balanitis) powtarza się, zastanów się nad obrzezaniem Zapalenie zazwyczaj udaje się wyleczyć w czasie od 1 do 2 tygodni prawidłowego leczenia. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Dzisiejsze zawrotne tempo życia powoduję, że odżywiamy się nieregularnie i „szybko” tzn. nasz całodzienny jadłospis jest ubogi w niezbędne dla zachowania zdrowia witaminy i składniki mineralne. Niedobór folianów może być przyczyną anemii, która nie tylko niekorzystnie wpływa na stan zdrowia przyszłej matki, ale także, gdy kobieta jest w ciąży, może zakłócić prawidłowy rozwój dziecka. Szczególnie narażone na niedobory są kobiety zażywające doustną antykoncepcję, ponieważ wchłanianie kwasu foliowego jest u nich zaburzone. Foliany mają wielokierunkowe działanie w naszym organizmie, a ich odpowiednia podaż wpływa korzystnie na układ sercowo-naczyniowy a także na układ nerwowy. Ponadto kwas foliowy jest niezbędny do prawidłowego ukształtowania cewy nerwowej u płodu. Dlatego w celach profilaktycznych zaleca się kobietom w wieku rozrodczym jego codzienne spożycie w ilości 0,4 mg. Odpowiednia ilość kwasu foliowego jest szczególnie istotna na 4 tygodnie przed poczęciem (najlepiej gdyby był to okres nawet 3 miesięcy), ponieważ taki okres jest potrzebny do wysycenia organizmu tą niezbędną witaminą. W czasie ciąży przynajmniej przez pierwszy trymestr powinniśmy dostarczać do organizmu 0,6 mg folianów dziennie (zgodnie z przyjętymi normami żywieniowymi Instytutu Żywności i Żywienia). W celu zapewnienia odpowiedniej dawki kwasu foliowego nasz codzienny jadłospis powinien być pełen bogatych w ten składnik produktów. Należą do nich warzywa liściaste jak szpinak, wszystkie rodzaje kapust, brukselka, brokuły, sałata oraz wiele owoców (maliny, kiwi, awokado). Także wątroba, żółtka jaj i rośliny strączkowe mogą zaopatrzyć nasz organizm w jego znaczne ilości. Na uwagę zasługuję fakt, iż kwas foliowy z pożywienia jest wchłaniany jedynie około w 50 proc., dodatkowo łatwo ulega uszkodzeniu pod wpływem światła czy temperatury, dlatego warto zwłaszcza w okresach zwiększonego zapotrzebowania jak ciąża czy anemia sięgnąć po kwas foliowy w tabletkach np. popularny preparat Folik. Kwas foliowy zawarty w tabletkach jest przyswajalny prawie w 100 proc. Odpowiednia dawka kwasu foliowego zapewni zdrowie nie tylko przyszłym mamom, ale też ich pociechom. Ponieważ nasz organizm nie magazynuje tego składnika w naszym organizmie (jego nadmiar jest usuwany z moczem) starajmy się każdego dnia spożywać jak największe ilości kwasu foliowego wraz z naturalnym pożywieniem lub uzupełniajmy dietę odpowiednimi, przebadanymi klinicznie preparatami. Diana Wolańska, dietetyk kliniczny www.mediamedyczne.pl

Czym są kwasy omega 3? To kwasy tłuszczowe (ALA, EPA, DHA), których wpływ na zdrowie dziecka jest nieoceniony, uczestniczą one bowiem w budowie komórek mózgowych dzieci zarówno w okresie prenatalnym, jak i po przyjściu na świat malca. ,,Kwasy mądrości” przyjmowane podczas ciąży mogą spowodować, że dzieci tych matek będą miały poziom inteligencji wyższy o 19% od rówieśników, których matki stosowały dietę ubogą w kwasy omega3. Co jest źródłem kwasów omega 3 – gdzie występują? Po pierwsze spożywanie morskich ryb (makrela, łosoś, sardynki, dorsz), które same nie wytwarzają kwasów, ale czerpią je ze spożywanych alg. Po drugie dobrym źródłem kwasów omega 3 są orzechy włoskie, nasiona soi, lnu i rzepaku. Po wtóre doustne preparaty dla przyszłych mam do kupienia w aptece, wzbogacone dodatkowo o witaminy i mikroelementy. Po co ciężarnej kwasy omega 3? Kwasy omega 3 pomagają donosić ciążę, zmniejszają ryzyko nadciśnienia tętniczego i depresji poporodowej. Prawdopodobnie jedną z przyczyn depresji poporodowej jest gwałtowny spadek poziomu kwasów omega 3 z powodu przekazania ich do płodu. Z kwasów tych powstają hormony szczęścia – dopamina i serotonina! Tak więc w zasięgu ręki mamy samo zdrowie dla nas i naszych dzieci. Kwasy omega 3 znajdują się w mleku matki (oczywiście tylko wtedy, gdy stosuje ona dietę bogatą w te kwasy), dlatego tak ważne jest karmienie piersią. Jaki wpływ mają kwasy omega 3 na zdrowie dziecka? Mają one wpływ na prawidłowy rozwój mózgu i układu nerwowego niemowlaka, a przez to na wzrost inteligencji i rozwój emocjonalny. Zmniejszają ryzyko wystąpienia alergii i astmy, kształtują siatkówkę oka. Kwasy omega 3 stają się powoli (i na szczęście) nie tylko pożądanym składnikiem kosmetyków, ale również są obowiązkowe w diecie przyszłej mamy. To ona poprzez łożysko dostarcza je najpierw płodowi, a potem dzięki karmieniu piersią – niemowlęciu!