MAMY SIERPNIOWE 2010 narazie fasolki:) | Forum o ciąży

to moja teściowa jak się dowiedziała o ciąży to "Rany boskie dziewczyno,nie pal,dziecko trujesz" itd... a do dzisiaj ona sama przy mnie pali...i wiadomo,każdy najmądrzejszy a bardziej szkodzi niż pomaga...

mąż z początku wychodził,a teraz??? wali go to,bo musi sobie zapalić i to czasem jest ważniejsze od wszystkiego innego,czasem mnie aż naciąga na rzyganie przy jego paleniu i mówie mu,żeby zgasił...i co to da? "zaraz" czyli jak skończy,a okno się otworzy to "zamknij,bo zimno",raz wymiotowałam jak palił,a raz było mi niedobrze,a on przyszedł się przytulić zaraz po fajce i zaczęłam rzygać z tego smrodu...no,widać z moją ciążą nikt się nie liczy 😠

ja dzisiaj postanowiłam poznać prawdę jaka by nie była co do mojej ciąży i zastanawiam się czy warto było 🤨

bo usłyszałam od męża,że mi ufał,że miało nie być,bo miałam kiepskie szanse na to...i co z tego zaufania było skoro dziecko jest? a jak zapytałam,czy mnie kocha to powiedział,że nie wie...pewnie mnie kocha,tylko go to wszystko przerasta ale skoro ma wątpliwości to coś to musi znaczyć...

nic nie mam na myśli,ale jeśli ktoś ma do czegokolwiek wątpliwości to nie bez podstawy...
no i pytam,co ja robie źle i co mam zmienić i pada ta sama odpowiedź co zawsze-nic...
pytam czy ma żal o to dziecko-nie ma...
powiedziałam,że dałam mu wybór zanim ktokolwiek dowiedział się o ciąży-że może odejść i nikt się nie dowie,że to jego-został i uparł się na ślub... dlatego już nic nie rozumiem...co dalej-małżeństwo oparte na partnerstwie?bez uczuć?to nas unieszczęśliwi oboje i dziecko do tego też...
bo do jasnej cholery-do zrobienia dziecka potrzebne sa dwie osoby i on był świadomy tego,że jednak może się stać,że będziemy rodzicami i mu to nie przeszkadzało,a teraz wszystko się rypie?przecież to on wybrał,że chce z nami być,wiec nie wiem już co mam myśleć...

powiedziałam mu,żeby się zastanowił nad tym wszystkim,czy mnie kocha,czy chce,żeby się ułożyło między nami itd. a jak już się zastanowi to ma usiąść naprzeciwko i szczerze porozmawiać i ma się odzywać a nie tylko słuchać jak zawsze,że ustalimy sobie pewne zasady których się będziemy trzymać,bo kłócimy się ciągle o te same sprawy-łatwo powiedzieć-wystarczy się w tym dogadać-kiedy ja mówię,on kiwa głową i niby rozumie,a dalej to samo...no więc powiedziałam mu,żeby to przemyślał,bo jak tak dalej pójdzie to sie to rozsypie i możemy tego żałować. a jeśli mu zależy to albo próbujemy to układac ,ale razem,bo to dwójka musi tego chcieć a nie tylko jedno,albo od razu odpuszczamy sobie nerwy zanim się znienawidzimy... no i poszedł do pracy,zobaczymy co sobie przemyśli i mam nadzieję,że w końcu zrozumiał,że nie mam już cierpliwości i że albo czeka nas długa rozmowa i poprawa,albo traci nie tylko mnie ale i dziecko...wychodząc z domu miał łzy w oczach...może zrozumiał

okaaa ja od jakiegoś czasu nie mówię mu,że go kocham... i powód mam jeden-żeby się bał. zapytałam go czy go to nie dziwi i nie martwi że mu tego nie mówię i owszem,a jak zapytałam czemu o to nie pyta to nie wie... no więc powiedziałam mu,że powiem mu to gdy będę pewna,to znaczy gdy się między nami ułoży czyli jego wybór kiedy...

też mam takie wrażenie,że jest zbyt pewny tego,że ma żonę i cokolwiek by nie było,to jestem jego... grunt mu się wali pod nogami,bo mój tata będzie się przeprowadzał do swojej kobitki i u babci będzie wolny pokój,mały ale jest...i powiedziałam mu,żeby nie myślał sobie,że bez kasy sobie nie poradzę,bo jest coś takiego jak alimenty z tego co wiem,to na żonę tez się płaci chyba...

wiem,że to okropne,ale już nie wiem jak mu pokazać,że oboje musimy chcieć a ja powoli sama mam wątpliwości przez to jego niedojrzałe zachowanie.i wiem,że jak tego nie zrozumie,to mamy liche szanse na powodzenie 🤨

bo na logikę-skoro tak długo za mną latał to musi mnie kochać,bo gdyby to nie było kochanie to odpuściłby sobie po jakimś czasie. w momencie kiedy pojawiło się dziecko a on wybrał,że zostaje z nami-też znaczy,że kocha ,więc wiem,że z dnia na dzień nie da się przestać kochać...i tak samo ja-ja go kocham,mimo,że wątpie czasem to kocham,ale nie chce żeby wiedział,że jest dla mnie wszystkim i że nie potrafie żyć bez niego,bo już totalnie by sobie odpuścił to,że trzeba dbać o miłość i drugą osobę nawet jak już "jest jego"...

okaaa ja jestem świadoma tego,że jeśli się nie ułoży to nie ma sensu na siłę być razem,tylko popatrz,jesteśmy małżeństwem 2 miesiące i na takie wątpliwości to czas był właśnie 2 miesiące temu a nie teraz... i jeśli do takiej poważnej rozmowy (ze skutkiem!!!!) nie dojdzie to będzie to dla mnie ciężkie,ale muszę myśleć o dziecku a nie męczyć się ciągle...może jakby jakiś czas był sam to by docenił po stracie,a na powrót nigdy nie ma za późno,tylko,że "do tej samej rzeki dwa razy się nie wchodzi" 🤨