Znajdź zawartość

Podobnie jak większość społeczeństwa, również specjaliści są nieco zakłopotani, gdy poruszymy temat onanizmu dziecięcego. Zatem nasuwa się pytanie, czy takie zachowanie dzieci jest "normalne" ? Ależ owszem! Fizjologiczne objawy pobudzenia seksualnego występują u wszystkich dzieci już od bardzo wczesnego dzieciństwa! Owo pobudzenie może zdarzyć się przypadkowo, w reakcji na stymulację fizyczną, jak również podczas snu. Istnieją dowody, na to że nawet bardzo małe dzieci doznają fizycznego odczucia podniecenia seksualnego, emocjonalnie przyjemnego, a większość dzieci sama uczy się, jak stymulować takie doznania już w wieku przedszkolnym. W wieku pięciu, sześciu lat zdarzają się świadome, systematyczne masturbacje i są one niemal powszechnym zjawiskiem. Istnieją pewne teorie dotyczące tego, jak dzieci uczą się masturbacji. Niektórzy uważają, że ich źródłem są przypadkowe sytuacje – podczas gdy małe dziecko poznaje własne ciało, przez przypadek odkrywa, że podczas dotykania niektórych jego obszarów czuje się lepiej niż podczas dotykania innych miejsc ciała - są zatem zmotywowani do dotykania tych miejsc ponownie. Inni wiążą to odkrycie z pewnym dyskomfortem, w okolicy narządów płciowych, który to dyskomfort przyciąga uwagę dziecka - np. pieluszka. Tak naprawdę nie ma znaczenia, jaka jest przyczyna tego odkrycia, faktem jest, że gdy raz się zacznie, zachowanie takie utrwala się. Onanizowanie się dziecka nie jest dla niego szkodliwe. Nie powoduje żadnego śladu fizycznego czy emocjonalnego, nie wpływa również na psychikę w późniejszym okresie rozwoju. Istnieją jednak trzy kwestie związane z masturbacją, których rodzice powinni być świadomi: Ważne jest, aby rodzic nie przesadzał z reakcją na masturbację (lub też na inne równie normalne zachowania dzieci, takie jak eksperymentowanie ze swoim ciałem poprzez np. słynną „zabawę w lekarza”). Jeżeli dziecko przyłapane jest na "gorącym uczynku", najlepiej zachować spokój i pod żadnym pozorem nie zwracać dziecku uwagi, że robi źle. Takie negatywne potraktowanie tej czynności, mogłoby wywołać u dziecka strach oraz poczucie winy. "Represjonowanie" masturbacji, dyscyplinowanie przez wprowadzenie kary, lub też bardziej dyskretnie przez dezaprobatę rodziców - może w przyszłości bardzo źle wpłynąć na dziecko. Takie zachowanie rodzica wpływa na zaburzenia dziecka w sensie poczucia własnej wartości, obrazu ciała, a w późniejszym okresie w rozwoju świadomości seksualnej. Z drugiej strony, dla dobra dziecka konieczne jest wpajanie mu odpowiednich zachowań społecznych, by nie masturbować się publicznie, z tego prostego powodu, że żyjemy w społeczeństwie, gdzie nie jest to akceptowane. Edukowanie takie może być jednym z wielu elementów nauki dotyczących własnego ciała i seksualności, elementów związanych z prywatnością. Powinniśmy nauczyć nasze maluchy, że są pewne rzeczy, których nie robimy przy innych, są też rzeczy, których inni nie powinni robić przy nas, jak również rzeczy, których nikt nie powinien robić nam wbrew naszej woli, itd. Dlatego, gdy "złapiemy" dziecko na masturbacji, w niewłaściwym miejscu, najlepiej delikatnie i spokojnie wytłumaczyć mu, że takie rzeczy robi się w bardziej prywatnych miejscach. Jeśli okaże się, że problem powtarza się, możemy wymagać dalszej dyscypliny, ale pamiętajmy, by dyscyplina była ściśle skoncentrowana na miejscu masturbacji, a nie na samym fakcie onanizowania się. Najważniejsze jednak jest to, by jako rodzic uświadomić sobie, że zachowanie dziecka w tym kierunku nie ma dla niego żadnych złych konsekwencji i jest czymś całkiem normalnym. Podczas gdy masturbacja sama w sobie nie jest szkodliwa, zdarza się (choć na szczęście rzadko), że jest oznaką jakiegoś problemu. Istnieją zasadniczo dwa powody, by doszukiwać się w onanizmie dziecięcym problemów: masturbacja może oznaczać, że dziecko jest pod wpływem dużego stresu, który próbuje rozładować seksualnie. Dlatego należy mieć pewną świadomość normalnych wzorców. Podczas gdy wiele dzieci onanizuje się często (kilka razy dziennie), najczęściej robią to, gdy są znudzone, nie potrafią znaleźć sobie innego zajęcia. Wówczas masturbowanie łatwo rozprasza normalne funkcjonowanie, czują się wówczas jakoby „przymuszane” wolą zaspokajania popędu seksualnego. Kiedy onanizm wydaje się być przymusem, jest najczęściej traktowany przez dzieci jako "ograniczenie woli". Nic w tym dziwnego - wielu dorosłych korzystając z tej „używki” doświadcza tego samego. Onanizm nie jest w przeciwieństwie do innych nawyków "nawykiem nerwowym" w tym zakresie, co obgryzanie paznokci, zrywanie strupów, itp. Jeśli masturbacja staje się "sensem życia” dziecka, jej częstotliwość może przyjmować formy ekstremalne. Często trudno określić źródło stresu, lecz jest to konieczne, do podjęcia działań zmierzających do jego zmniejszenia. Pytajmy dziecko o to jak mu idzie w szkole, czy ma jakieś kłopoty z rówieśnikami, czy jest złe lub smutne, z jakiego powodu tak jest. Czasami rozmowa z nauczycielem może pomóc rozwikłać problem, który często będzie prosty do "naprawienia", gdy jesteśmy świadomi. Bywa, że czasem nie obędzie się również bez pomocy psychologa. Jeśli chcesz pomóc dziecku, zawsze należy skupić się na przyczynie stresu, a nie na częstych masturbacjach. Innym aspektem jest to, że normalną koleją rzeczy, zazwyczaj do czasu ukończenia szkoły lub później, dzieci "odkrywają" orgazm. Gdy to odkryją, oczywiście pojawi się silna motywacja, by powtórzyć to doświadczenie i stanie się ono zawsze "celem" działania. Choć orgazm zdarza się "przypadkowo" u młodszych dzieci, w większości w wieku przedszkolnym masturbacja nie jest "prowadzona" do punktu finalnego. Czasem zasadnym postępowaniem jest rozważenie możliwości, że ktoś mógłby naszego maluszka tych rzeczy nauczyć - zarówno starsze dziecko jak i dorosły. Na szczęście dzieci wykorzystywane seksualnie zwykle mają również inne objawy, które mogą pomóc nam określić, czy było to "niewinne odkrycie", czy też nie. Jeśli to przeżycie zostało odebrane przez dziecko jako przerażające, bolesne, traumatyczne, dziecko będzie zachowywało się inaczej - takie sytuacje mogą mieć negatywny wpływ na rozwój lub staną się przyczyną zwiększonej agresji, niepokoju, lub spowolnienia jego rozwoju. Mogą być to trudności ze snem lub toaletą. Jeśli nadużycie nie było na tyle groźne dla dziecka, by mogło pokazać jakiekolwiek oznaki, pojawią zaburzenia świadomości i własnej seksualności. Chodzi o to, że dla większości dzieci w naszej kulturze, nawet tych nielicznych, które same "odkryją" orgazm, towarzyszy nieświadomość związku między tą czynnością, a stosunkiem seksualnym między dwojgiem "dorosłych" ludzi. Prawdopodobnie dzieci nie zdają sobie nawet sprawy z tego, że każdy może doznawać uczucia orgazmu. Jest zatem nieco niepokojące, gdy małe dziecko zauważą wyraźny związek między tymi czynnościami, a relacjami międzyludzkimi. Takie dzieci często sygnalizują ten fakt, poprzez niewłaściwe i zazwyczaj niekulturalne komentarze o charakterze seksualnym lub też żarty, w stosunku do innych dzieci (często młodszych od siebie). Takie komentarze i żarty wyraźnie wykraczają poza niewinną nieświadomość dziecięcą, w sposób wyrafinowany ukazują zaburzenia w postaci zbyt dużego zainteresowania seksualnością (począwszy od tego, co jest w telewizji do zachowań swoich rodziców). Jeśli mamy jakiekolwiek podejrzenia, że dziecko może być ofiarą molestowania, nie próbujmy "radzić" sobie z tym sami. Szukajmy pomocy specjalistów, takich jak pediatra lub psycholog dziecięcy. Podsumowując, masturbacja jest zupełnie normalnym i nieszkodliwym zachowaniem w dzieciństwie, a nawet w bardzo wczesnym dzieciństwie. Ważne jest, by jako rodzic nie reagować zbyt mocno, przesadnie i że należy unikać karcenia, tłumienia tego zachowania, by dziecko nie czuło się winne z tego powodu. Z drugiej strony, mamy obowiązek nauczyć dziecko, aby ograniczyć takie zachowanie do odpowiedniego czasu i miejsca. Czasami (choć rzadko) masturbacja może być symptomem, że dziecko jest narażone na nadmierny stres lub było wykorzystywane seksualnie. Jeżeli taka sytuacja kiedykolwiek powstanie, należy skupić się nie nad samym onanizmem, lecz na przyczynach prowadzących do niego.

Objawy Zespołu Reye'a U dzieci do lat dwóch, pierwszymi oznakami mogą być biegunka oraz przyśpieszony oddech. U starszych, początkowymi objawami są: przewlekłe wymioty, apatia, ciągła senność Gdy choroba postępuje, objawy mogą być następujące: drażliwość, agresywne i nieracjonalne zachowanie, osłabienie lub porażenie kończyn górnych i dolnych, podwójne widzenie, utrata przytomności, dezorientacja, zaburzenia mowy, ataki, napady, utrata słuchu Przyczyny powstania Zespołu Reye'a Zespół Reye'a ma tendencję do występowania rodzinnego, jest potencjalnym wskazaniem do transplantacji wątroby. Zespół Reye'a zwykle jest następstwem zakażenia wirusem np. po przebyciu grypy, ospy wietrznej i innych chorób wirusowych. Bezpośrednia przyczyna choroby jest nieznana, lecz może być związana z działaniem niektórych leków, np. kwasu acetylosalicylowego (aspiryny), dlatego też podawanie aspiryny dzieciom, które mają mniej niż 16 lat jest niewskazane (poza chorobą Kawasaki i wskazaniami do leczenia przeciwkrzepliwego). Zapobieganie nie podawaj dziecku aspiryny bez zaleceń lekarza, jeśli choroba jest zdiagnozowana jako wirusowa, NIE podawaj dziecku aspiryny. Środki diagnostyczne obserwacja objawów, badanie lekarskie, badania laboratoryjne, takie jak badania krwi, czynności wątroby i analizy płynu mózgowo-rdzeniowego (z kręgosłupa) Możliwe powikłania przy Zespole Reye'a Uszkodzenie mózgu, śpiączka lub śmierć wywołane przez ciśnienie na mózg. Leczenie Zapołu Reye'a Środki ogólne Ze statystyk wynika, że 80% chorych przeżywa. Większość wraca do całkowitego zdrowia, ale zdarzają się również uszkodzenia mózgu w różnym stopniu. Leki Lekarz może przepisać: płyny podawane dożylnie, leki zmniejszające obrzęk mózgu, leki przeciwzakrzepowe podczas długotrwałego leżenia w łóżku, antybiotyki do walki z zakażeniem bakteryjnym - jeżeli nadal się ono rozwija Leżenie w łóżku jest konieczne. Czytanie lub oglądanie telewizji jest dopuszczalne. Stopniowo można wracać do wykonywania zwykłych, codziennych czynności. Skontaktować się z lekarzem, gdy Twoje dziecko ma objawy zespołu Reye'a, zauważysz senność lub inne zmiany psychiczne! (szczególny wypadek!) po hospitalizacji nie ma żadnych objawów zespołu Reye'a, ale u dziecka utrzymuje się gorączka, pojawiają się nowe, niewyjaśnione objawy (leki stosowane w leczeniu mogą powodować skutki uboczne). Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Lambioza (inaczej Giardia). Są to pasożyty należące do grupy wiciowców. Występują licznie na całym świecie oraz należą do najczęściej spotykanych u ludzi, zwłaszcza tam, gdzie są złe warunki sanitarne. Człowiek zaraża się nimi drogą doustną, poprzez zjedzenie zakażonego cystami lamblii pokarmu lub wypicie zakażonej wody. Następnie w przewodzie pokarmowym człowieka przekształcają się w postać dorosłą, która w bardzo szybki sposób się mnoży i rozprzestrzenia do dróg żółciowych, oraz pęcherzyka dając objawy jego zapalenia. Są wydalane z kałem w postaci cyst, które są bardzo odporne na warunki atmosferyczne i potrafią bardzo długo przeżyć. To powoduje, ze bardzo łatwo sie nimi zarazić. Bardzo często nosiciele lamblii nie wiedzą, że nimi są, ponieważ nierzadko pasożyty te nie wywołują objawów u swojego żywiciela. Do najczęstszych objawów należą: wzdęcia, przewlekłe lub nawracające biegunki, nudności i wymioty, stany podgorączkowe, bóle brzucha, reakcje skórne takie jak: wysypki, świąd. W celu rozpoznania zakażenia lambliami należy wykonać badania kału na pasożyty (3 razy) lub badania kału testem ELISA. W przypadku wykrycia pasożyta stosuje się antybiotyki, chemiotrrapeutyki (matronidazol, nitrofurantoinę tynidazol) oraz witaminę C. Badaniu oraz ewentualnemu leczeniu powinni poddać się także współmieszkańcy osoby zarażonej. Owsica Owsiki ludzkie są to nicieniowce, występujące u ludzi w jelicie grubym. Jedynym ich żywicielem jest człowiek. Bardzo często można je zobaczyć „gołym okiem” w kale u dzieci, gdzie często osiągają rozmiary do 1 cm. Są to białe cienkie niteczki, które wywołują swiąd odbytu. Zakażenie następuje poprzez: zjedzenie zakażonego pożywienia, retroinwazję (pasożyty przekształcające się z larwy wracają z okolic odbytu do jelita), autoinwazję, kiedy dziecko poprzez drapanie się w okolicach odbytu przenosi pasożyty do ust, inhalację ( jaja unoszą się w powietrzu np. w łazience). Owsikami najczęściej zarażają się dzieci, jednak mogą się zdarzyć w każdym wieku. Objawy owsicy u dzieci utrata apetytu, spadek masy ciała, bladość skóry, podkrążone oczy, osłabienie, bezsenność, nadpobudliwość z powodu świądu, wypryskowe zmiany w okolicach odbytu, pobudzenia ruchowe, trudności w koncentracji, zgrzytanie zębami. U dziewczynek powikłaniem nie leczenia zakażenia owsikami może być zapalenie okolicy narządów płciowych, a u obu płci zapalenie wyrostka robaczkowego. Leczenia odbywa się poprzez bezwzględne przestrzeganie higieny, gotowanie bielizny i pościeli oraz przyjmowanie leków (pyrantelum, vermox) , które niszczą tylko osobniki dorosłe, dlatego powinno się powtórzyć kurację po 2 tygodniach. Glistnica Pasożyt występujący na całym świecie, ale najczęściej w regionach o ciepłym i wilgotnym klimacie. Dojrzałe samice składają w przewodzie pokarmowym jaja, które są następnie wydalane z kałem. Po pary tygodniach dojrzewania stają się inwazyjnymi osobnikami. Najczęściej zarażamy się nimi poprzez zjedzenie zakażonego pokarmu, ubrudzonego ziemią, lub niedomytych warzyw. Jaja dostają się do jelita, gdzie wykluwają się larwy. Następnie dostają się do krążenia człowieka, płuc, tchawicy, skąd zostają odkrztuszone lub ponownie połknięte. Znowu trafiają do jelita, gdzie rozwijają się w dorosłe osobniki, żyjące do 2 lat. Objawy glistnicy kaszel, ból brzucha, plwocina z krwią, brak apetytu, wzdęcia wymioty, biegunki lub zaparcia, tłuszczowe stolce, gorączka, spowolnione tempo wzrostu dziecka, wychudzenia, zgrzytanie zębami podczas snu, nasilenie alergii. Jak stwierdzić glistnicę? Należy wykonać badanie kału na obecność pasożytów lub zrobić test immunologiczny. Leczenie polega na przyjmowanie leków (mebendazol, zentel, pyrantelum) oraz powtórzenia przebytej kuracji po 3-6 miesiącach. Toksokaroza Jest to bardzo niebezpieczna choroba pasożytnicza, pochodząca od zwierząt. U ludzi nie rozwijają się te pasożyty do końcowego stadium, tylko pozostają w postaci larw. Źródłem zakażenia dla ludzi jest ziemia (piaskownice), spożyty pokarm, kontakty z zakażonymi zwierzętami oraz z ich odchodami. Najczęściej ofiarami tego pasożyta padają dzieci z powodu zbyt rzadkiego mycia rąk. W organizmie człowieka wykluwają się larwy, wędrują do krwiobiegu, oraz dalszych narządów, powodując ich stan zapalny oraz ich niszczenie. Larwy pozostają żywe w ciele człowieka nawet kilka lat. Objawy toksokarozy: 1. w postaci ocznej pogorszenia widzenia, patologiczne zmiany w gałce ocznej 2. w postaci mózgowej: zapalenia mózgu, drgawki, 3 w postaci ogólnej: temperatura ponad 39 stopni, osłabienie, leukocytoza, wysoka eozynofilia, powiększenie wątroby, wzrost stężenia immunoglobin klasy IgG, IgM, IgE, nudności, u dzieci często występuje zapalenie płuc, kaszel, duszność, nasilenie objawów alergii. Rozpoznanie jest dosyć trudne, ponieważ składa się na nie kilka objawów naraz ( powiekszenie wątrobu, eozynofilia itd.), badania immunoserologiczne (testy ELISA), zdjęcia rtg płuc, usg, tomografia komputerowa narządów dotkniętych inwazją. Rozpoznaną toksokarozę powinno się leczyć w specjalistycznych ośrodkach. Im szybciej rozpoznana choroba i podjęte leczenie , tym mniej szkód w organizmie. Zaniedbanie choroby powoduje nieodwracalne uszkodzenia tkanek. Toksoplazmoza Jest to choroba pasożytnicza wywołana przez pierwotniaka. Najczęstszymi nosicielami wśród zwierząt są koty. Dlatego lepiej nie mieć do czynienia z ich odchodami. Zarażenie może nastąpić poprzez spożycie zakażonego, niedogotowanego mięsa (świnie, kozy, owce, drób). Toksoplasma w organizmie bardzo szybko się rozmnaża i niszczy tkanki żywiciela. Organizm odbudowuje zniszczone obszary oprócz miejsc bardzo zniszczonych lub gałki ocznej. Po pewnym czasie zakażenie mija, ale pierwotniak często nadal w ciele pozostaje. Może się uaktywniać w okresie osłabienia organizmu. Toksoplazmoza szczególnie zagraża kobietom w ciąży. Dlatego wskazane jest wykonywanie badań w jej kierunku w celu zapobiegnięciu narażeniu płodu. Zapobieganie: zakładanie gumowych rękawiczek do czyszczenia kuwet kocich, unikanie kontaktu z ziemią (gumowe rękawice do prac w ogrodzie), dokładne dogotowywanie mięsa, dokładne mycie warzyw i owoców. Tak więc, jeśli będziemy przestrzegać higieny, dokładnie myć warzywa oraz owoce, dogotowywać mięso to zmniejszymy możliwość zarażenia pasożytami. Myślę, ze warto przestrzegać tych wymagań, bo posiadanie wyżej wymienionych „pupilków” nie należy do przyjemnych, szczególnie, kiedy dotyczy to dzieci.

Objawy zapalenia spojówek Poniższe symptomy mogą występować na jednym lub obu oczach: jasna, zielona lub żółta wydzielina z oka, ból oczu, pieczenie, nadwrażliwość na jasne światło, sklejanie się rzęs lub nawet powiek na skutek obfitej wydzieliny ropnej, obrzęk powiek, zaczerwienienie oczu, intensywne swędzenie Przyczyny zapalenia spojówek Zapalenie spojówek może towarzyszyć przeziębieniom lub chorobom wieku dziecięcego, takim jak odra. Najczęściej będą to zakażenia wirusowe i infekcje bakteryjne. Choroba może być wynikiem reakcji alergicznej, np. na: pyłki roślin, środki chemiczne, nadfioletowe promieniowanie słoneczne, oddziaływanie silnego światła pyłki lub inne substancje. Do częstych przyczyn powstania zapalenia spojówek należy korzystanie przez dziecko z takich rozrywek jak pływalnie, gdzie do oczyszczania wody nadal stosuje się chlor, powodujący podrażnienia oczu. Basen kąpielowy to także skupisko bakterii kałowych, tzw. zapalenie proste powodują takie czynniki jak: nieodpowiednie oświetlenie, silny wiatr, kurz, mechaniczne zanieczyszczenia lub zatarcia oka, drażniące dymy, opary i gazy Mogą to być również zaburzenia tzw. filmu łzowego, czyli zespół suchego oka. Skłonność do zapaleń spojówek mają te osoby, których wady wzroku korygowane są nieodpowiednimi okularami. Nosząc za słabe lub za silne szkła drażniące gałkę oczną, powodują jej zmęczenie, co w konsekwencji prowadzi do stanów zapalnych. Zapobieganie zapaleniom spojówek pilnować, by dziecko często myło ręce i nie dotykało nimi oczu, unikać miejsc o dużym zanieczyszczeniu powietrza, pomieszczeń nie wietrzonych i zadymionych, nie należy używać wspólnych gąbek, ręczników itp., dzieci dotknięte schorzeniem powinny nosić okulary przeciwsłoneczne Możliwe powikłania w zapaleniu spojówek Nieleczone zapalenie spojówek może rozprzestrzenić się na rogówkę i doprowadzić do trwałego obniżenia ostrości wzroku! Leczenie zapalenia spojówek Zalecenia ogólne wskazane jest częste mycie rąk i wycieranie ich jednorazowymi ręcznikami, usuwanie nagromadzonej na brzegach powiek wydzieliny przy pomocy wilgotnych wacików, stosowanie ciepłych lub chłodnych okładów z przegotowanej wody, ograniczenie aktywności fizycznej w okresie występowania ostrych objawów, jeżeli stan oczu nie poprawia się po 2-3 dniach leczenia, może oznaczać, że infekcja spowodowana jest przez bakterie oporne na stosowane leki, wirusy lub może okazać się, iż jest to uczulenie. Konieczne są wtedy dalsze badania Leczenie farmakologiczne Stosuje się krople i maści z antybiotykami, sulfonamidy lub leki przeciwwirusowe. Większość okulistów uważa, że przy nieznanej przyczynie nie należy stosować leków sterydowych, aby nie doszło do rozszerzenia infekcji. W cięższych przypadkach stosuje się antybiotyki doustne. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Objawy zapalenia napletka ból, zaczerwienienie i obrzęk penisa, powiększone węzły chłonne w pachwinach, owrzodzenie prącia, pieczenie podczas oddawania moczu (rzadko), dreszcze i gorączka (rzadko), krostkowa wydzielina z penisa (rzadko) Przyczyny powstania zapalenia napletka Infekcja bakteryjna pod napletkiem, która rozprzestrzeniania się na penisa. Zwiększenie ryzyka zakażenie bakteryjne, zakażenie grzybicze, mechaniczne uszkodzenie napletka Zapobieganie zapaleniom napletka u dziecka Najlepszym sposobem zapobiegania jest regularne, codzienne oczyszczanie napletka i żołędzi, najlepiej wodą z mydłem. Należy unikać silnych mydeł. Środki diagnostyczne przy zapaleniu napletka historia i wywiad przeprowadzony przez lekarza, w niektórych przypadkach badanie laboratoryjne kultur bakteryjnych Możliwe powikłania w zapaleniu napletka u niemowlaka owrzodzenie prącia, rozprzestrzenianie zakażenia do głębszych warstw skóry penisa, przewlekłe zapalenie żołędzi i napletka może doprowadzić do raka prącia Środki ogólne przy zapaleniu napletka u niemowlaka Częste mycie ciepłą wodą w celu łagodzenia bólu. Leki na zapalenie napletka Lekarz może przepisać antybiotyk, łagodny środek przeciwbólowy oraz specjalistyczny krem. Skontaktować się z lekarzem, gdy: Twoje dziecko ma objawy zapalenia żołędzi, objawy nie ustąpią w ciągu 3 dni, pomimo leczenia, jeśli zapalenie żołędzi i napletka (Balanitis) powtarza się, zastanów się nad obrzezaniem Zapalenie zazwyczaj udaje się wyleczyć w czasie od 1 do 2 tygodni prawidłowego leczenia. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Objawy pleśniawek białe, kremowo-żółte plamki, przypominające resztki mleka, które przylgnęły do wewnętrznej strony policzków, do dziąseł lub podniebienia. Pojawiają się także na języku. Próba ich starcia kończy się krwawieniem, suchość ust, czasem ilość pleśniawek jest tak znaczna, że pokrywają grubą warstwą język i śluzówkę jamy ustnej dziecka, sprawiając ból. Maluch wówczas płacze, ma gorszy apetyt, mało pije, jest niespokojny w trakcie spożywania posiłków (zwłaszcza kwaśnych i gorących), ma podwyższoną temperaturę Przyczyny występowania pleśniawek Pleśniawkom i aftom sprzyjają: leczenie antybiotykami, złe warunki higieniczne, zakażenie w czasie karmienia Zwiększenie ryzyka występowania afty złe odżywianie, korzystanie z leków, które tłumią odporność choroba i obniżona odporność, HIV Zapobieganie pleśniawkom jeśli musisz podać dziecku antybiotyki, pamiętaj aby piło maślankę lub jogurty w trakcie leczenia, w celu uzupełnienia pożytecznych bakterii w przewodzie pokarmowym, regularne szczotkowanie zębów i wizyty u stomatologa, przestrzeganie podstawowych zasad higieny, zwróć uwagę na to, by myć rączki dziecka po każdym spacerze, czy zabawie na podłodze, pamiętaj o umyciu zabawek raz na dwa, trzy miesiące, u niemowląt, u których wyrżnęły się pierwsze ząbki, trzeba przecierać je jałowym gazikiem, lub specjalną szczoteczką dla niemowląt. Pamiętaj także o starannym myciu smoczków i butelek dziecka, a następnie o ich wyparzaniu, po każdym karmieniu maluszka mlekiem, można dać mu do picia trochę herbatki lub samej wody; doprowadzi to do „wypłukania” resztek mleka z jamy ustnej dziecka. Można to wykonywać zwłaszcza u noworodków, które jeszcze nie mają ząbków Środki diagnostyczne przy afcie obserwacja objawów, wywiad lekarski oraz badanie przez lekarza Możliwe powikłania przy pleśniawkach Pleśniawki (choć rzadko), rozprzestrzeniają się w krtani, przewodzie pokarmowym, w układzie oddechowym, czy na skórze. Leki na pleśniawki Możemy płukać buzię dziecku naparem z szałwii, rumianku albo płynami odkażającymi (septosanem, dentoseptem). Jeśli to nie pomoże, należy zwrócić się do lekarza, który zaleci przecieranie zmienionych chorobowo miejsc Aftinem lub gencjaną (roztworem wodnym), lub Nystatynę do pędzlowania jamy ustnej. Dzieci starsze mogą płukać usta płynem Tantum Verde. W ciężkich przypadkach stosuje się leki przeciwgrzybiczne, podawane doustnie. Gdy zakażeniu grzybami towarzyszy również zakażenie bakteryjne, niezbędne staje się podanie antybiotyku. Leczenie zwykle usuwa tę infekcję w ciągu 3 dni, lecz choroba ma tendencję do nawrotów. Dieta w przypadku afty Starsze dzieci powinny utrzymać odpowiednią podaż płynów z mleka, lodów, budyniu, wody, herbaty lub innych napojów i żywności, która jest łatwa do przełknięcia. Słomka ułatwi picie, jeśli plamy są bolesne. Po jedzeniu należy przepłukać jamę ustną 3 razy dziennie lub częściej roztworem soli (w proporcji: ½ łyżeczki soli na 250 ml wody). Skontaktować się z lekarzem, gdy: zauważysz niepokojące cię zmiany w jamie ustnej dziecka, niemowlę nie przybiera na wadze lub wystąpi u niego niewyjaśniona utrata masy ciała, powstaną objawy odwodnienia (zapadnięte oczy, słaba elastyczność skóry i letarg), zauważysz zmiany na skórze lub w okolicach narządów płciowych, zaobserwujesz objawy wtórne zakażenia bakteryjnego (ból, zaczerwienienie, bolesność, obrzęk) pojawiające się w ustach, powyższym objawom towarzyszy gorączka Pleśniawki, afty zazwyczaj nie powodują żadnych dolegliwości, o ile nie są zbyt liczne Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Schorzenie występuje również w przypadku utraty krwi, inwazji pasożytów oraz w okresie dynamicznego wzrastania w wieku dojrzewania. Objawy niedokrwistości z niedoboru żelaza zmęczenie, senność, lub przeciwnie nadmierne pobudzenie brak apetytu - głównie u dwu-trzy-latków (objaw ten może poprzedzać zmiany w obrazie krwi, mówimy wtedy o niedokrwistości utajonej), brak przyrostu masy ciała, biegunka, zajady w kącikach ust, łamliwość paznokci, wypadanie włosów, kołatanie serca, u starszych ból i zawroty głowy, słabo różowe spojówki i śluzówki jamy ustnej, badania morfologiczne wskazują obniżenie poziomu hemoglobiny poniżej 10 g%, a krwinki są mniejsze i słabiej wybarwione Przyczyny niedokrwistości Niedostateczne dostarczanie żelaza z pokarmem: zaburzenia łaknienia dieta uboga w żelazo (wegańska, makrobiotyczna) Niewystarczające spożycie żelaza: Od 6 miesięcy do 2 lat, dzieci spożywają duże ilości mleka, co sprzyja obniżeniu poziomu żelaza w organizmie Nieprawidłowe wchłanianie żelaza zawartego w pożywieniu: przewlekła biegunka, zespoły złego wchłaniania Zwiększone zapotrzebowanie na żelazo: okres szybkiego wzrostu Utrata krwi i przewlekłe krwawienie: krwawienie z przewodu pokarmowego - pasożyty jelitowe, krwawienia z powodu skaz krwotocznych, krwawienia przewlekłe z dróg moczowych, nerek, nosa, samookaleczenia Zwiększenie ryzyka ubóstwo, które powoduje niedostatek jarzyn, mięsa, jaj i przy dużej ilości zbóż (mąki, kasze oraz dieta bogatomleczna sprzyja obniżeniu poziomu żelaza w organizmie), dieta makrobiotyczna i wegańska, utrudniony jest wówczas proces wchłaniania przez zawarte w nich szczawiany, fityniany, fosforany Zapobieganie niedokrwistości Utrzymanie odpowiedniej ilości żelaza w organizmie przez dobrze zrównoważoną dietę lub suplementy żelaza. Środki diagnostyczne obserwacja objawów, historia i badanie przez lekarza, badanie kału w celu wykrycia robaków, badanie krwi, szczególnie hemoglobiny, czerwonych krwinek, hematokrytu i wskaźników krwi Środki ogólne Najważniejszą częścią leczenia niedokrwistości z niedoboru żelaza jest niwelowanie przyczyn. Niedobór żelaza można uzupełniać poprzez doustne podawanie suplementów żelaza. Zastrzyki i transfuzje krwi są bardzo rzadko potrzebne. Leki Lekarz może przepisać suplementy żelaza. PAMIĘTAJ Przedawkowanie żelaza jest niebezpieczne. Spożycie żelaza w nadmiarze może powodować zatrucie. Przechowuj suplementy żelaza w miejscu niedostępnym dla dzieci. Żelazo podawaj dziecku na czczo (co najmniej pół godziny przed posiłkiem) dla najlepszego wchłaniania. Jeśli Twoje dziecko cierpi na rozstrój żołądka, możesz podać je z małą ilością pokarmu (z wyjątkiem mleka). Przyjmowanie suplementów żelaza musi potrwać od 2 do 3 miesięcy, aby zaobserwować w badaniach krwi powrót do normy. Przyjmowanie płynnych suplementów żelaza może spowodować odbarwienie zębów. Dzieci powinny pić płynne żelazo przez słomkę. Suplementy żelaza mogą również powodować biegunki lub zaparcia. W przypadku przyjmowania innych leków, należy odczekać co najmniej 2 godziny po zażyciu żelaza. Leki zobojętniające sok żołądkowy, a zwłaszcza tetracykliny mogą spowodować problemy z wchłanianiem żelaza. Dieta przy niedokrwistości podawaj dziecku dużo białka i żelaza znajdującego się w żywności; w mięsie, fasoli i zielonych warzywach, przyjmowanie błonnika zapobiega zaparciom Skontaktować się z lekarzem, gdy: Podczas leczenia występują nudności, wymioty, ciężka biegunka lub zaparcia. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Objawy choroby lokomocyjnej zawroty głowy, nudności i wymioty, osłabienie i trudności z utrzymaniem równowagi Przyczyny choroby lokomocyjnej Choroba lokomocyjna spowodowana jest brakiem zgodności między bodźcami odbieranymi przez nasze oczy oraz tymi odbieranymi przez błędnik. Wzrok reaguje na przesuwające się za oknem obrazy, a mózg interpretuje to jako ruch. Natomiast błędnik, część ucha wewnętrznego, która odpowiada za równowagę, nie odbiera sygnałów, świadczących o zmianie równowagi i położenia ciała. Te sprzeczne informacje docierają do mózgu, powodując powstanie objawów choroby lokomocyjnej. Zwiększenie ryzyka zaburzenia ucha, przebywanie w pomieszczeniach zadymionych lub o słabej wentylacji Zapobieganie chorobie lokomocyjnej nie podawaj dziecku dużych posiłków lub napojów przed i podczas podróży, posadź dziecko przodem do kierunku jazdy, a w autobusie i pociągu wybierz miejsce jak najdalej od osi kół (najlepiej środkowa część autobusu), w czasie jazdy samochodem kontroluj dziecko, by patrzyło na horyzont - stabilny punkt w krajobrazie, ponieważ obserwacja mijanych drzew czy słupów przydrożnych wzmaga dolegliwości chorobowe, często wietrz pojazd, a także rób krótkie odpoczynki na świeżym powietrzu, zaopatrz się w torebki foliowe – na wypadek nagłego wystąpienia wymiotów, gdy wystąpią mdłości, poproś dziecko, by zamknęło oczy i głęboko oddychało, odsuń szybę, by zaczerpnęło świeżego powietrza, leki w celu zapobiegania chorobie lokomocyjnej należy zażyć co najmniej pół godziny przed rozpoczęciem podróży Możliwe powikłania odwodnienie spowodowane wymiotami, upadki i urazy spowodowane trudnościami z utrzymaniem równowagi Leczenie choroby lokomocyjnej Środki ogólne Chorobę lokomocyjną wzmagają czynniki psychologiczne. Jeśli dziecko wcześniej miało tego typu problemy, spróbuj jakoś uspokoić je przed wyjściem z domu, zapewniając, że tym razem nie będzie tak źle jak ostatnio. Leki na chorobę lokomocyjną Istnieją środki farmaceutyczne, łagodzące dolegliwości związane z chorobą lokomocyjną. Przed podróżą dzieciom wrażliwym można podać odpowiednie preparaty. Hamują one nadmierną aktywność układu autonomicznego, co blokuje wystąpienie nieprzyjemnych objawów choroby lokomocyjnej. Pamiętaj, że o zastosowaniu leku decyduje lekarz! Wszystkie leki powinny być stosowane ściśle według zaleceń lekarskich, z uwagi na ewentualne działania niepożądane. Skutecznym lekiem jest preparat Aviomarin, który należy zażyć na 30 minut przed podróżą, jednak lek ten powoduje skutki uboczne w postaci senności, rzadko występuje obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, nie należy stosować go u dzieci do 2 roku życia. Innym lekiem jest Diphergan - sprzedawany na receptę. Działania niepożądane podobne jak w przypadku Dipherganu, nie stosować u dzieci poniżej 1 roku życia. Na rynku dostępne są także bezpieczniejsze i pozbawione działań ubocznych środki pochodzenia roślinnego (Avioplant, Lokomotiv, Zingerek), które zawierają w swoim składzie sproszkowane kłącze imbiru. Pamiętaj Aby zminimalizować objawy u dziecka podczas podróży, powinno ono podróżować w pozycji półleżącej i unikać czytania lub grania w gry wideo podczas podróży. Dieta Przed wyjazdem należy podać dziecku tylko lekki posiłek i nie podawać napojów gazowanych. Podczas dłuższej podróży należy podawać dziecku płyny często, ale tylko po łyku, w celu niedopuszczenia do odwodnienia organizmu. Konsultacja z lekarzem Planując podróż z dzieckiem, które miało już wcześniej chorobę lokomocyjną w podróży, skontaktuj się wcześniej z lekarzem, by przepisał odpowiednie leki. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Dla zobrazowania; na jeden centymetr długości przypada 1000 sztuk robaków ułożonych jeden koło drugiego. Pasożyty przytwierdzają się do jelita za pomocą specjalnych przyssawek umiejscowionych na stronie brzusznej. Objawy lambliozy nagła biegunka i bóle brzucha - niektóre dzieci mogą mieć tylko niestrawność i łagodną biegunkę, stan podgorączkowy (niezbyt często), luźne stolce o przykrym zapachu, wzdęcia brzucha, apatia i zmniejszenie apetytu Przyczyny powstania lambliozy Pasożyty Giardia dostają się do organizmu poprzez zanieczyszczoną żywność lub wodę, rozmnażając się w jelicie cienkim. Powodują miejscowy stan zapalny, w reakcji na który występują biegunki i inne objawy. Dodatkową cechą, która wyróżnia te pierwotniaki jest długa żywotność, sięgająca nawet do 3 tygodni. Te cechy sprawiają, że pasożyty są trudne do wytępienia. Najczęstszymi ofiarami lamblii są dzieci w wieku 2-5 lat. Do zarażenia dochodzi zwykle w okresach wiosennych i letnich. Zakażone dziecko jest źródłem wydalania ogromnej ilości cyst, (kilkadziesiąt milionów w 1 gramie kału), stąd łatwość rozprzestrzeniania się zakażenia w środowisku rodzinnym i między dziećmi w pewnych skupiskach np. w żłobku czy przedszkolu. Jedną z częstszych przyczyn zarażeń jest spożywanie niemytych owoców, warzyw lub picie nieprzegotowanej wody. Cysty tego pasożyta mogą przetrwać w wodzie do 3 miesięcy, gdyż Giardia lamblia są oporne na chlor! Lamblią dziecko może również zarazić się w ubikacji, w skutek nie mycia rąk. Do zarażenia zachodzi często pośrednio, wskutek kontaktu z kałem niektórych ssaków i ludzi, np. roznoszony przez muchy lub leżący na trawniku lub w piaskownicy. Zapobieganie lambliozie należy poić dziecko wyłącznie przegotowaną wodą, często myć dziecku ręce, zwłaszcza przed posiłkami, aby uniknąć złapania infekcji od innych osób, przestrzegać starannej higieny osobistej, zwłaszcza w przypadku wystąpienia biegunki, nie podawać dziecku niegotowanej żywności, która mogła zostać wypłukana w zanieczyszczonej wodzie, nie podawać dziecku źle przechowywanej żywności Środki diagnostyczne wywiad lekarski oraz badanie. Określenie historii zarażenia, obserwacja objawów, laboratoryjne badania kału w celu wykrycia pasożytów (konieczne może być powtórzenie w przypadku negatywnych wyników wczesnych badań) Możliwe powikłania w lambliozie przewlekłe zapalenie jelit, odwodnienie, zaburzenia wchłaniania utrata wagi Leczenie lambliozy nie podawaj dziecku leków na problemy żołądkowo-jelitowe bez recepty - mogą maskować objawy, ponieważ badania kału są często fałszywie dodatnie, lekarz może leczyć dziecko na podstawie wywiadu klinicznego i badania, lekarz może przepisać przeciwpasożytowy lek, który jest bardzo skuteczny Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Ryzyko zachorowania na astmę wszystkie grupy wiekowe, z wyjątkiem noworodków, chłopcy są narażone bardziej niż dziewczęta Objawy astmy trudności w oddychaniu, ucisk w klatce piersiowej, szybki, płytki oddech, duszność, świszczący oddech, kaszel, szczególnie w nocy (przy małym kaszlu występują plwociny) objawy ostrego ataku: chrząkanie, ciężki oddech, wyczerpanie, niezdolność do mówienia, niepokój Przyczyny astmy Podstawową przyczyną powstania astmy jest wrażliwość błon śluzowych oskrzeli (dróg oddechowych w płucach) na pewne bodźce, w reakcji których mięśnie oskrzeli przechodząc w skurcz wewnętrznej wyściółki pęcznieją i produkują więcej śluzu. Zwężone drogi oddechowe często sprawiają, że dziecko ma astmatyczny oddech i męczący kaszel. Podczas skurczu dróg oddechowych (oskrzeli i oskrzelików), następuje obrzęk i zagęszczanie wydzieliny oskrzelowej (plwociny). Zmniejsza to w dużym stopniu wprowadzenie powietrza do płuc. Zmiany te są spowodowane przez: alergeny, np.: pyłki, kurz, sierść zwierząt, pleśnie, drażniące wonie unoszące się w powietrzu, np.: dym i nieprzyjemne zapachy, infekcje, np.: zapalenie oskrzeli, pokarmy, np.: mleko krowie, jaja, orzechy, ryby i czekolady, wysiłek fizyczny Zwiększenie ryzyka powodują następujące czynniki: historia rodzinna astmy lub alergii, ekspozycja na zanieczyszczenia powietrza, reakcja na stosowanie niektórych leków, takich jak aspiryna, ibuprofen. inne stany alergiczne, takie jak katar sienny Zapobieganie należy unikać znanych alergenów i zanieczyszczeń powietrza, zażywać regularnie zalecone leki, których nie można pominąć, nawet jeśli samopoczucie jest dobre, unikać stresu Środki diagnostyczne przy astmie wywiad środowiskowy wykonany przez lekarza i historia rodziny, obserwacja objawów, prześwietlenia klatki piersiowej, badania laboratoryjne krwi i płuc, testy alergiczne, zazwyczaj z testami skórnymi Możliwe powikłania w astmie zapalenie płuc, niewydolność oddechowa Środki ogólne eliminacja alergenów i czynników drażniących w otoczeniu, w którym przebywa dziecko, regularne przyjmowanie leków. Warto zapytać lekarza o leki ratunkowe (na wszelki wypadek), siadanie prosto podczas ataku, głębokie oddychanie każdego ranka pomoże rozluźnić zgromadzoną wydzielinę oskrzelową Leczenie astmy - leki Lekarz może przepisać: leki wykrztuśne, aby rozluźnić plwociny, leki rozszerzające oskrzela, aby otworzyć drogi oddechowe, leki dożylne np. kortyzon (tylko w szczególnych przypadkach), aby zmniejszyć w organizmie reakcje alergiczne, leki wziewne przez inhalator, aby zapobiec atakom, które mają mniej działań niepożądanych niż doustne formy, niektóre leki zapobiegawcze do wdychania za pomocą inhalatora Jak leczyć astmę ? W trakcie leczenia należy pozwolić dziecku być aktywnym, przy jednoczesnym unikaniu nadmiernego wysiłku fizycznego. Jeśli atak nastąpi po intensywnych ćwiczeniach, należy posadzić dziecko by odpoczęło. Dieta przy astmie Brak specjalnej diety, ale należy unikać produktów spożywczych, na które dziecko jest wrażliwe. Podawać co najmniej 3 litry płynów dziennie, co powoduje rozluźnienie wydzieliny oskrzelowej. Skontaktuj się z lekarzem jeśli: Twoje dziecko ma objawy astmy, mimo podania środków atak nie ustępuje (nagły wypadek!), pojawią się nowe, niewyjaśnione objawy. Leki stosowane w leczeniu mogą powodować skutki uboczne Objawy mogą być kontrolowane poprzez leczenie i ścisłe przestrzeganie środków zapobiegawczych. Dzieci często wyrastają z astmy. Bez leczenia, poważne ataki mogą być nawet śmiertelne. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Ryzyko zachorowania na bezdech senny niemowlęta obu płci, wcześniaki lub dzieci o niskiej wadze urodzeniowej, dolna grupa społeczno-ekonomiczna Objawy bezdechu sennego Podczas wystąpienia bezdechu sennego skóra dziecka staje się niebieska. Zatrzymanie oddechu trwa od 10 sekund do nawet 60 sekund. Oddychanie zazwyczaj powraca spontanicznie. Zapobieganie występowania bezdechu sennego Specjalistyczny sprzęt (monitor oddechu) używany w sposób ciągły, monitorujący oddychanie u niemowląt. Środki ogólne jeśli Twoje dziecko cierpi na bezdech senny, należy monitorować oddychanie, zaleca się, aby rodzic lub opiekun dziecka przeszedł szkolenie z zakresu resuscytacji krążeniowo-oddechowej. W wielu przypadkach resuscytacja może pomóc przywrócić oddech, a dziecko nie doświadcza poważnych powikłań spowodowanych niedotlenieniem Leki na bezdech senny Żadne lekarstwo nie jest aktualnie dostępne, aby zapobiec bezdechowi sennemu u niemowląt. Konsultacja lekarska w przypadku bezdechu sennego Jeśli zaobserwowałaś u swojego dziecka bezdech senny lub coś Cię zaniepokoiło, jak najszybciej skontaktuj się z lekarzem. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Choroba najczęściej dotyka stawy, skórę i tkankę podskórną. Nie zdiagnozowana i nie leczona, powoduje uszkodzenia serca. Gorączka reumatyczna jest najczęstszą na świecie przyczyną nabytych wad serca u dzieci i ludzi młodych. Kogo dotyczy gorączka reumatyczna? Wszystkich grup wiekowych, zwłaszcza dzieci w wieku przedszkolnym. Objawy gorączki reumatycznej ból, zaczerwienienie, obrzęk i uczucie ciepła w stawach, które charakterystycznie rozprzestrzenia się z jednego stawu na drugi (przemijające bóle stawów). Choroba najczęściej dotyka nadgarstki, łokcie, kolana lub kostki. Zapalenie stawów zwykle ustępuje w 10 do 14 dniach, ale bez leczenia, może przejść w stan zapalny. Charakterystyczne oznaki gorączki reumatycznej to: gorączka, zmęczenie, bladość, duszność, ból brzucha, ból w klatce piersiowej, utrata apetytu, ogólne złe samopoczucie łagodna wysypka na klatce piersiowej, plecach i brzuchu, zatrzymanie wody w organizmie, które powoduje obrzęk nóg i dolnej części pleców, małe, bezbolesne grudki pod skórą, w okolicach łokci i kolan, szybkie bicie serca, szczególnie podczas leżenia, niekontrolowane, mimowolne ruchy ramion i nóg (pląsawica) Przyczyny wystąpienia gorączki reumatycznej Od 1 do 6 tygodni przed wystąpieniem gorączki reumatycznej rozwija się infekcja gardła, spowodowana zakażeniem paciorkowcowym. Choroba jest skutkiem nieprawidłowej reakcji ustroju, tzn. odpowiedzi odpornościowej (immunologicznej) osób predysponowanych do niej genetycznie. W tych przypadkach odpowiedź immunologiczna atakuje nie tylko paciorkowca, ale również niektóre tkanki własnego ustroju. Czynniki zwiększające ryzyko zachorowania na gorączkę reumatyczną historia rodzinna choroby reumatycznej, złe odżywianie, nawracające zakażenia gardła paciorkowcem, niehigieniczne warunki życia Zapobieganie Zapobieganie gorączce reumatycznej polega na niezwłocznym rozpoznaniu i leczeniu paciorkowcowego zakażenia gardła antybiotykiem. Pod żadnym pozorem nie należy leczyć dziecka na własną rękę! Infekcję paciorkowcową należy potraktować odpowiednią dawką antybiotyków, przez co najmniej 10 dni, a w niektórych reumatycznych przypadkach należy zastosować długo działające antybiotyki (czasem nawet do 18 roku życia). Środki diagnostyczne obserwacja objawów, wywiad oraz badanie lekarskie, badania laboratoryjne, takie jak badania krwi, badania gardła i serca (EKG), badanie Echo 2-D, badanie rentgenowskie klatki piersiowej Możliwe powikłania Trwałe uszkodzenie zastawek serca (choroba reumatyczna serca), prowadzące do zastoinowej niewydolności serca. Leki Lekarz może przepisać: sterydy (leki przeciwzapalne) lub aspirynę, aby zmniejszyć stan zapalny, diuretyki dla zwiększania objętości wydalanego moczu, antybiotyki do walki z pozostałymi paciorkowcami oraz innymi bakteriami Przeciwdziałanie Dziecko powinno leżeć w łóżku do momentu, aż choroba ustąpi. Zazwyczaj wymagane jest leżenie przez okres od 2 do 5 tygodni, ale niektóre przypadki wymagają nawet miesięcy. Nie jest wskazane nawet wstawanie do toalety! Dieta Zalecane jest podawanie dziecku płynnych lub lekkostrawnych posiłków we wczesnym stadium choroby, a następnie stopniowe wzbogacanie posiłków prowadzące do normalnej diety o wysokiej zawartości białka, kalorii i witamin. Skontaktować się z lekarzem, gdy: Twoje dziecko ma objawy choroby reumatycznej lub gdy w trakcie leczenia występują poniższe objawy: obrzęk nóg lub pleców, duszność i problemy w oddychaniu, silne bóle brzucha, wymioty lub biegunka, gorączka, kaszel, nowe, niewyjaśnione objawy. Leki w leczeniu mogą powodować skutki uboczne, gdy leki mogą powodować skutki uboczne Choroba ta dzięki odpowiedniemu leczeniu zazwyczaj jest uleczalna. W niektórych przypadkach, gorączka reumatyczna może doprowadzić do uszkodzenia zastawek serca. Niniejszy tekst ma wyłącznie charakter edukacyjny. W przypadku każdej choroby zawsze należy konsultować się z lekarzem. Redakcja serwisu nie ponosi jakiejkolwiek odpowiedzialności za treść artykułu oraz treść komentarzy.

Jeśli chodzi o mięso sprzedawane w sklepach, pieczę nad tym trzymają Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych oraz Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Ich kontrole przeważnie wykazują, że ok. 5% produktów jest fałszowanych (zawierają ukryte lub inne dodatki), z czego 10% to mięsa, a 15% masło. Czy istnieje jakiś sposób by uchronić dzieci przed takimi produktami? Zagrywki producentów Co jakiś czas na jaw wychodzą zaskakujące informacje na temat zagrywek firm, produkujących żywność. W dużym stopniu dotyczy to również wyrobów dedykowanych dzieciom, szczególnie jeśli chodzi o nadmiar cukru w składzie. Głównym źródłem problemu jest niższa opłacalność produkowania zdrowej żywności. Korzystanie ze słodzików, duża zawartość tłuszczu i dodatkowe walory smakowe, będące efektem stosowania wzmacniaczy smaku – to najbardziej typowe zabiegi, będące pretekstem do podniesienia ceny produktu. ,,Dzieci to grupa konsumentów wyjątkowo wrażliwa i łatwo przywiązująca się do danej żywności. Rodzice pamiętając o tym powinni zwracać baczną uwagę na obecność składników, które często mogą być nieprzyswajalne przez dzieci, np. alergeny” – ocenia Agnieszka Stachlewska, product manager pasztetu Smyka. Niemiecka organizacja Foodwatch przygotowała raport, w którym zostały szczegółowo omówione produkty spożywcze dla dzieci. Niestety okazuje się, że nawet wyroby z kategorii owoców, warzyw i przetworów mogą sprzyjać nadwadze dzieci, np. sok Eckes-Granini Frucht-Tiger w butelce 250ml zawiera pięć i pół kostki cukru. Podobnie sytuacja wygląda na całym europejskim rynku, także w Polsce, gdzie na półkach sklepowych lwia część produktów to marki zagraniczne. Reklamowe tsunami od najmłodszych lat Organizacja Foodwatch podkreśliła w swoim raporcie, że dla wielu koncernów głównym celem jest skuteczna promocja produktów, nie zaś przygotowanie pełnowartościowej żywności dla dorastającego konsumenta. Na reklamy w TV, najlepiej wyeksponowane miejsca w marketach czy na kampanie pełne rozmachu w mediach społecznościowych są przeznaczane potężne środki. Trudno się dziwić, ponieważ walka o sympatię i przywiązanie klienta zaczyna się już od jego najmłodszych lat. ,,Kształtowanie świadomej postawy konsumenckiej to wyzwanie współczesnych czasów, przed którym stają przede wszystkim rodzice. Najwyższa cena nie musi oznaczać najlepszej jakości, nie każdy produkt musi też być odpowiedni dla indywidualnej diety dziecka, dlatego wyroby takie jak pasztet Smyka są wybierane przez rodziców dzieci na diecie bezglutenowej” – komentuje Agnieszka Stachlewska. Kupujmy ostrożnie Jednym z przykładów przedstawionych w raporcie Foodwatch jest promocja płatków śniadaniowych. Według badań organizacji, 96% płatków to produkty słodkie i tłuste z zawartością cukru na poziomie 25-50%, co nie przeszkadza korporacjom reklamować je jako wyroby naturalne i zdrowe. Taki stan rzeczy teoretycznie powinien faworyzować żywność regionalną, zawierającą wartościowe składniki albo np. żywność funkcjonalną, która wciąż stanowi symboliczną niszę na polskim rynku. Najważniejsze jest, aby nie podchodzić do zakupów produktów spożywczych i diety całej rodziny w sposób bezrefleksyjny.

Na Walentynki – serduszka wykonane przez dzieci Wystarczy czerwony papier i nożyczki, czasami ozdobne dziurkacze i klej i już możemy doskonalić sprawność małych rączek – wycinamy czerwone serduszka. Jak spędzić Walentynki? W Dzień Zakochanych ze wszystkich stron kuszą nas promocjami dla dwojga, specjalnymi zabiegami w salonach spa, romantycznymi kolacjami czy seansami kinowymi w stylu: ja cię kocham a ty mnie. W Walentynki ciężko znaleźć wolne miejsce w kawiarni czy restauracji bez wcześniejszej rezerwacji. Kartka na Walentynki Walentynki do Polski przywędrowały w latach 90-tych XX wieku i od samego początku zdobywały coraz szerszą rzeszę zwolenników. Ich tradycją jest obdarowanie bliskiej osoby karteczką – Walentynką z wypisanym wierszem czy miłosnym wyznaniem. Co kupić dziecku i dorosłemu na Walentynki? Z czasem zaczęto widzieć w tym święcie dobrą okazję do zarabiania na wszelkiego typu gadżetach: pluszowych misiach, świecach, słodyczach czy nawet bieliźnie. Wszystko po to, aby wyciągnąć od każdego z portfela przysłowiową złotówkę. Ale patrząc na poniższe gadżety, to niektórym można się poddać: buty, papier toaletowy w serduszka, forma do lodu, myszka do komputera. W kwiaciarni czerwone róże z napisem ,,Kocham Cię”, w cukierni ciastka – serduszka, w drogeriach – specjalny zapach dla niej lub dla niego… Wszędzie wszystko na Walentynki. Obecnie już chyba każda gałąź rynku jest przygotowana do Walentynek – wiadomo, każdy chce zarobić w okresie stagnacji pomiędzy Bożym Narodzeniem a Wielkanocą. Proponuje się klientom ,,Patelnię Miłości”, na której można smażyć naleśniki w kształcie serc, komplet łyżeczek – serduszek, wszelkiego typu pluszaki trzymające w łapkach czerwone serca. Zazwyczaj to co ma swoich zwolenników, ma i przeciwników. Niektórzy uważają, że Walentynki są za bardzo amerykańskie i nastawione na konsumpcjonizm. Również grono singli krytykuje je za piętnowanie życia w pojedynkę. A może warto z Walentynek zrobić święto uczuć nie tylko w stosunku do partnera/partnerki, ale również do swoich dzieci, przyjaciół, znajomych? To przecież dzień miłości, a my kochamy nasze pociechy. Często mając małe dziecko w domu nie możemy pozwolić sobie na romantyczny wieczór we dwoje. Walentynkowe zabawy z dziećmi Walentynki z dziećmi zacznijmy od wspólnych przygotowań dekoracji mieszkania. Poniżej propozycja przybrania cyprysa serduszkami z papieru. Można też wykonać je z masy solnej czy modeliny – według pomysłowości. Rodzinne wyjście do kina, teatru, na pizzę, do restauracji to również przykłady walentynkowych atrakcji dla dzieci i rodziców. A może wspólny wieczór gier połączony z ubraniem się domowników od stóp do głów w kolorze czerwonym? Zorganizujmy zabawy dla dzieci i bawmy się wspólnie. Jakie macie pomysły na spędzenie Walentynek z dziećmi? W Walentynki dzieci dobrze się bawią! Symbolem Walentynek jest czerwone serce, no bo jak kochać to całym sercem. Jakie są Wasze propozycje na ten wyjątkowy dzień?

Na tę chorobę cywilizacyjną cierpią również dzieci, u których diagnozuje się m.in. alergie na roztocza. Te mikroskopijne pajęczaki żyją w kurzu domowym, odżywiając się złuszczonym naskórkiem ludzkim. Alergię wywołują głównie białka zawarte w ich odchodach. Największe skupiska alergenów są w pościeli, tapicerowanych meblach, dywanach, a także w pluszowych zabawkach. Codziennie powinniśmy również ścierać kurz z mebli. W tym celu najlepiej sprawdzają się ściereczki z mikrofibry. Można je stosować bez użycia środków chemicznych – są skuteczne zarówno na sucho, jak i zamoczone w czystej wodzie. Podczas sprzątania nie zapominajmy także o kaloryferach. Zbiera się na nich dużo kurzu, który unosi się pod wpływem ciepła, dlatego raz w tygodniu należy je dokładnie wyczyścić. Konieczne jest również częste czyszczenie listew podłogowych i ram obrazów. Mniej znaczy lepiej Oprócz systematycznego odkurzania i usuwania zabrudzeń z mebli, istotne jest zachowanie czystości rzeczy, z którymi dzieci mają bezpośredni kontakt. Co tydzień należy zmieniać pościel, a bawełniane i syntetyczne kołdry oraz poduszki należy prać co miesiąc. Te wykonane z pierza powinniśmy natomiast często wietrzyć. W tym przypadku mróz jest naszym sprzymierzeńcem. Jest on zabójczy dla roztoczy, wiec gdy temperatura spadnie poniżej 0°C, wynieśmy kołdry, poduszki i materace na świeże powietrze. Warto również zastanowić się, czy nie jesteśmy w stanie wprowadzić zmian, które sprawią, że mieszkanie będzie bardziej przyjazne dla dziecka. O czym mowa? Ograniczmy do minimum ilość przedmiotów gromadzących kurz, a z grubych zasłon, firanek, dywanów czy narzut zrezygnujmy całkowicie. Bibeloty i książki trzymajmy w przeszklonych regałach, a dziecięce zabawki przechowujmy w zamykanych pojemnikach. Egzamin zdany na szóstkę Między jesienią a wiosną liczba roztoczy w naszych domach znacznie się zwiększa. Walka z nimi jest żmudna i nieprzyjemna, lecz to obowiązek, którego nie można zaniedbać. Z powodu pogody spędzamy przecież w czterech ścianach niemal cały dzień. Regularne i dokładne sprzątanie ograniczy liczbę alergenów – objawy choroby nie będą więc dla naszego dziecka tak dokuczliwe. By zapewnić mu najwyższy komfort, pamiętajmy o kilku podstawowych zasadach: Nie przegrzewajmy pomieszczeń. Wietrzmy często mieszkanie. Wybierajmy odpowiednie produkty: syntetyczne kołdry i poduszki, które łatwo wyprać, pokrowce przeciwroztoczowe lub materace odporne na roztocza i inne domowe alergeny, odkurzacze z filtrem HEPA. Dbajmy o właściwą wilgotność powietrza – nie powinna ona przekraczać 50%. Pierzmy pościel i pluszowe zabawki w wysokiej temperaturze (co najmniej 60°C). Kontrolujmy stężenie roztoczy. Na rynku dostępne są testy, dzięki którym można ocenić ich liczbę np. w dywanie, na którym bawi się dziecko.

Kim jest Hello Kitty? Znak graficzny Hello Kitty – okrągła główka kota z noskiem, wielkimi uszami, trzema parami wąsów i charakterystyczną kokardką – powstała w latach siedemdziesiątych w japońskiej firmie Sanrio. Jej projektantką jest Juko Yamaguchi. Kotka zaczynała jako znaczek ozdabiający portmonetki, ale dzięki gigantycznemu zainteresowaniu tym produktem, w piorunującym tempie powstało łącznie 22.000 różnych oryginalnych produktów z jej wizerunkiem oraz kolejne tysiące nieoryginalnych. Popularność Hello Kitty wykorzystywana jest też w różnych kampaniach społecznych. Jest to miedzy innymi „twarz” UNICEF-u (od 1983 roku) oraz japońskiego odpowiednika akcji walki z rakiem piersi, znanej także u nas „Różowej wstążki”. Za co kochamy Hello Kitty? Na pierwszy rzut oka Hello Kitty to nic specjalnego, ale od razu czujemy sympatię do kotka. W języku japońskim jest na to odpowiednie słowo – kawai – które oznacza, że dana osoba jest miła, sympatyczna, śliczna i po prostu milusia, jak najlepiej można to przetłumaczyć na język polski. W Hello Kitty zakochujemy się jednak z innych powodów. Przypomina ona twarz dziecka swoją kreską, a wielkie oczy są dla nas wręcz uosobieniem czegoś, co należy lubić. Dlaczego więc tak znana i lubiana postać jest pozbawiona ust? Brak ust u Hello Kitty jest symptomem tego, co już zostało wspomniane powyżej. Dla kawai ważne są wielkie oczy i mały nosek. Usta są niepotrzebne. Mówi się dzisiaj, że jest to symbol dostępności wizerunku dla wszystkich narodów mówiących w różnych językach, ale takie tłumaczenie powstało najpewniej dopiero po międzynarodowym sukcesie Hello Kitty. Jej wizerunek wpisuje się w koncepcje mangi skierowanej głównie dla dzieci, czyli japońskiej sztuki komiksu mocno inspirowanej europejskim i amerykańskim komiksem lat ’50. W tym stylu graficznym usta zwykle były redukowane do minimum, a myśli i uczucia przekazywane były wyrazem twarzy i w szczególności oczami. Japońska Hello Kitty promieniuje od siebie kawai w sposób, który podbija serca i nie wymaga ust.

Kwiaty doniczkowe – ich wpływ na zdrowie dziecka Niestety, niektóre z nich nie powinny znajdować się w naszych mieszkaniach, ze względu na swoje trujące właściwości. A dzieci jako mali odkrywcy świata chętnie próbują wszystkiego, co napotkają na swojej drodze. W przypadku roślin doniczkowych trujące toksyny mogą znajdować się w pojedynczych jej częściach (np. tylko w liściach, korzeniach, owocach, nasionach, kwiatach) lub w całej roślinie, w zależności od gatunku. Kwiaty trujące Trujące kwiaty doniczkowe powodują podrażnienia skóry, śluzówek jamy ustnej i gardła, zapalenie spojówek, wymioty, biegunkę, podrażnienie żołądka, zaburzenia pracy serca i oddychania, ogólne zatrucie organizmu. Należy pamiętać, że jeszcze nie wszystkie rośliny trujące zostały poznane, więc szukanie informacji o tym, co zdobi nasz parapet jest jak najbardziej wskazane. I podstawowa zasada: podejrzewając zatrucie kwiatem udajemy się do lekarza, najlepiej zabierając ze sobą sprawcę całego zajścia. Które kwiaty szkodliwe dla dzieci? 10 kwiatów, których nie należy hodować przy dzieciach Poniżej najpopularniejsze rośliny trujące, których już od dziś nie powinniśmy mieć w naszych domach #1 Diffenbahia #2 Gwiazda betlejemska #3 Kroton #4 Monstera #5 Oleander doniczkowy #6 Psianka koralowa #7 Trójskrzyn #8 Wilczomlecz lśniący #9 Zroślicha #10 Fiołek alpejski (Cyklamen perski) Rada dla rodziców: Jeśli jednak postanowimy, że nie pozbywamy się ich ze swojego otoczenia, warto pamiętać, że trzeba się z nimi bezpiecznie obchodzić – samą obecnością nie uczynią nam one krzywdy. Jakie kwiaty hodować przy dzieciach? Nie popadajmy też ze skrajności w skrajność – domowe rośliny zdobią wnętrza, poprawiają ich klimat. Dobre samopoczucie, stan zdrowia zależą m. in. od jakości powietrza jakim oddychamy, a to właśnie rośliny doniczkowe potrafią zniwelować szkodliwe wpływy środowiska: dostarczają tlenu – np. skrzydłokwiat (ale nocą, przy braku światła, fotosynteza – dzięki której rośliny wydzielają tlen – ustaje, dlatego nie należy trzymać kwiatów w sypialni) zwiększają wilgotność powietrza poprzez parowanie wody przez liście – np. paproć Moc kwiatowych zapachów wykorzystywana jest w lecznictwie, aromaterapii, kosmetologii. Nie taki więc diabeł straszny, jak go malują. Ale ostrożnym warto być i wiedzieć, co się ma! Wiedza o tym, których kwiatów nie hodować przy dzieciach nie zaszkodzi nikomu.

Pięciomiesięczny niemowlak z zainteresowaniem poznaje otoczenie, umie już chwytać, rozróżniać dźwięki i kolory. Na tym etapie można zacząć pracę z dzieckiem od podstaw, tzn. umiejętnie dawkować wiadomości o otaczającym go świecie i uczyć przyswajania informacji wszelkimi zmysłami: smakiem, dźwiękiem, węchem, dotykiem oraz wzrokiem. Ostatnio coraz bardziej popularne są np. codzienny trening z maluchem przy użyciu specjalnych tablic z wyrazami, dawkowanie odpowiedniej muzyki czy metoda Baby Led Weaning. Ta ostatnia ma m.in. wspomagać rozwój mówienia u dziecka poprzez…jedzenie. – Angażując malca do nauki, trzeba pamiętać przede wszystkim o tym, że musi ona kojarzyć się z zabawą – mówi Magdalena Szajbe z ESKK, szkoły zajmującej się kształceniem na odległość . – Nie możemy na siłę dawkować małemu dziecku czegoś, czemu się ono sprzeciwia lub nie poświęca swojej uwagi. Optymalny czas koncentracji dziecka w wieku do 2 lat to zaledwie 2 minuty. Baby led weanning (BLW), czyli jedzenie rozwija To metoda karmienia niemowlaków, które ukończyły 6. miesiąc życia. – Do diety dziecka należy wówczas wprowadzać jarzyny, owoce i inne pokarmy, które dziecku łatwo uchwycić w rękę i jeść samodzielnie. Na tym etapie ważne jest, by podawać kilka potraw i umożliwiać maluchowi wybór – mówi Anna Zdrojewska z wydawnictwa Mamania, prowadząca warsztaty z BLW. – Stopniowo, kiedy dziecko jest coraz starsze, można wprowadzać więcej pokarmów, takich jak zupa czy potrawy o sypkiej konsystencji, których jedzenie wymaga od dziecka użycia łyżki czy widelca – dodaje. Istotne jest także, by malucha nadal karmić piersią lub butelką, ponieważ mleko to nadal podstawa żywienia najmłodszych. Jakie są zalety karmienia dziecka tą niestandardową metodą? Po pierwsze, rozwija ona zdolność chwytania, a poza tym dziecko wcześnie opanowuje technikę żucia i połykania co, zdaniem wielu logopedów, wpływa na proces nauki mówienia. Po drugie, gdy dziecko czerpie radość z jedzenia nie postrzegając tej czynności jako przymusowej męki, rozwijają się jego zmysły. Uczy się rozpoznawać smaki, zapachy, a nawet dźwięki, które towarzyszą spożywaniu. A po trzecie wpływa w nieoceniony sposób na rozwój więzi na linii: dziecko-rodzic. Po takiej uczcie można zasiąść do…nauki czytania. Jak? Czytanie z tablic Czytanie dziecku jest najlepszym sposobem pozyskiwania wiadomości przez malucha. Kilkumiesięczny bobas bowiem szybko przyswaja informacje, a jego zdolności poznawcze zwiększają się wraz z dorastaniem, dlatego wbrew pozorom maluch może poznawać litery w każdym wieku. Optymalny czas na tego rodzaju zabawę przypada między 1 a 4 rokiem życia. Na początku dziecko rozumie pojedyncze słowa, stopniowo rozpoznaje dwuwyrazowe wyrażenia, a także uczy się nazw rzeczowników, które znajdują się w jego bezpośrednim otoczeniu. Kolejny krok, to przyswojenie przymiotników i nazw kolorów oraz czasowników związanych z wykonywanymi przez niego czynnościami. Ta niestandardowa nauka czytania polega na pokazywaniu dziecku specjalnych tablic, na których znajdują się odpowiednio dobrane słowa zapisane na czerwono lub czarno, takie jak: mama, buzia, pies, czerwony. – Pierwszego dnia „nauki” należy pokazać i przeczytać dziecku 5 tablic. Taka czynność zajmuje nie więcej niż 2 minuty, a to dlatego, że mały uczeń nie potrafi skoncentrować dłużej uwagi – dodaje Magdalena Szajbe z ESKK. Czynność tę w ciągu jednego dnia należy powtórzyć dwukrotnie w półgodzinnych odstępach czasu. Drugiego dnia powinno się przeprowadzić sesję ponownie i wprowadzić kolejnych pięć tablic z nowymi słowami. W dalszych etapach nauki rodzice dodają zwroty dwuwyrazowe, by dojść ostatecznie do pojedynczych i nieco bardziej rozwiniętych zdań. – Aby odpowiednio motywować swojego malucha do zabawy, należy go chwalić, nagradzać uściskami i przede wszystkim nie okazywać znużenia. Lepiej skończyć naszą naukę wcześniej, zanim dziecko zacznie się nudzić – radzi Magdalena Szajbe z ESKK. Ta technika nie tylko uczy czytania, ale także tworzy więź miedzy rodzicem a dzieckiem, ułatwiając późniejszą komunikację, w tym również z rówieśnikami. Temu ostatniemu służy jednak nie tylko nauka oparta na przyswajaniu nowych słów – edukacja małego dziecka może się również opierać o muzykę. W jaki sposób? Mozart rozwija wyobraźnię Słuch zaczyna się u dziecka rozwijać już w 4 miesiącu życia płodowego, dlatego dobrą metodą na komunikowanie się z maleństwem, które znajduje się jeszcze w brzuchu matki jest muzyka. – Im więcej dziecko słyszy dźwięków, tym lepiej wykształci się jego słuch, a to z kolei spowoduje, że szybciej nauczy się płynnie mówić – mówi Anna Berdowska, koordynatorka bezpłatnego projektu edukacyjnego dla rodziców „Świadoma Mama”. Słuchanie muzyki pomaga również w okresie niemowlęcym. Przede wszystkim rozwija wyobraźnię, a także odpowiada za sferę emocji i intuicji. Poza tym stymuluje prawą półkulę mózgu, co może pozytywnie wpłynąć na kreatywność dziecka i rozwój jego talentów, niekoniecznie tych muzycznych. Utwory Mozarta, Vivaldiego czy Chopina korzystnie stymulują rozwój inteligencji malca sprawiając, że w przyszłości łatwiej mu będzie uczyć się języków obcych oraz przedmiotów ścisłych, a to przecież coraz częściej pożądane umiejętności na rynku pracy. Dziecko już od najmłodszych lat jest bardzo podatne na wpływy, dlatego to w dużej mierze od rodziców zależy, kim będzie w przyszłości. Przystępując do pracy z maluchem pamiętać przede wszystkim należy, że nauka powinna zawsze kojarzyć się z zabawą i zaspokajać potrzeby dziecka, a nie ambicje rodziców.

Gdy babcia i dziadek pozwalają dziecku na wszystko Jak wiemy każdy medal ma dwie strony i jeżeli rola wychowawcza dziadków dla dzieci jest lepsza, o tyle dla rodziców nie zawsze pozostaje już tak wspaniała. Dziadkowie niestety bardzo często podważają decyzję swoich rodziców, starając się samodzielnie wychowywać swoje wnuki, przez co dziecko tak naprawdę wychowywane jest przez kilka osób. Często zdarzają się sytuacje, kiedy dziecko u dziadków może „chodzić po ścianach”, a w domu ma jasno określone reguły. Z punktu psychologii rola dziadków w wychowywaniu wnuków powinna być właściwa zarówno dla samych dzieci jak i ich rodziców, życie jednak lubi pisać różne historie. Rola babci i dziadka w życiu wnuków ma już społeczny aspekt, albowiem w każdej rodzinie dziadkowie najpierw wychowywali swoje dzieci, a w następnej kolejności mają możliwość wychowywać swoje wnuki, szczególnie w domach wielopokoleniowych gdzie dzieci mieszkają ze swoimi rodzicami, gdzie również pojawiają się ukochane wnuki. Oczywiście dla kobiety, która urodzi pierwsze dziecko, taka pomoc babci jest zbawienna, jednak każda babcia powinna pamiętać, że ważna jest pomoc a nie przejmowanie całkowitej inicjatywy w wychowaniu. Podobnie ma się sytuacja dziadków i ojców, często dziadkowie są już na emeryturze i mogą więcej czasu poświęcić wnukom, niżeli ich tatusiowie, jednak kiedy już tatuś jest w domu, to on powinien przejmować rolę opiekuna na pełen etat. To naturalne, że babcia i dziadek są lepsi od rodziców, mają dla wnuków więcej uczuć, więcej cierpliwości, zawsze znajdą coś słodkiego w swojej kuchni, a w chwili rozterki doradzą coś mądrego. Nie zawsze dziadkowie zgadzają się z rodzicami najmłodszych podopiecznych, jednak zawsze mają ogromną rolę w życiu wnuków, wielkie oparcie i miłość jakie im dają każdego dnia, to najważniejsze wartości. Każda babcia i dziadek to dla wnuków skarbnica mądrości z życia wziętej, albowiem to oni mają największy i najdłuższy bagaż doświadczeń. To dzięki dziadkom wnukowie poznają rodzinne dzieje, niekiedy mają okazję posłuchać historii z czasów wojny oraz innych ciekawych opowieści i legend.

Czym są kwasy omega 3? To kwasy tłuszczowe (ALA, EPA, DHA), których wpływ na zdrowie dziecka jest nieoceniony, uczestniczą one bowiem w budowie komórek mózgowych dzieci zarówno w okresie prenatalnym, jak i po przyjściu na świat malca. ,,Kwasy mądrości” przyjmowane podczas ciąży mogą spowodować, że dzieci tych matek będą miały poziom inteligencji wyższy o 19% od rówieśników, których matki stosowały dietę ubogą w kwasy omega3. Co jest źródłem kwasów omega 3 – gdzie występują? Po pierwsze spożywanie morskich ryb (makrela, łosoś, sardynki, dorsz), które same nie wytwarzają kwasów, ale czerpią je ze spożywanych alg. Po drugie dobrym źródłem kwasów omega 3 są orzechy włoskie, nasiona soi, lnu i rzepaku. Po wtóre doustne preparaty dla przyszłych mam do kupienia w aptece, wzbogacone dodatkowo o witaminy i mikroelementy. Po co ciężarnej kwasy omega 3? Kwasy omega 3 pomagają donosić ciążę, zmniejszają ryzyko nadciśnienia tętniczego i depresji poporodowej. Prawdopodobnie jedną z przyczyn depresji poporodowej jest gwałtowny spadek poziomu kwasów omega 3 z powodu przekazania ich do płodu. Z kwasów tych powstają hormony szczęścia – dopamina i serotonina! Tak więc w zasięgu ręki mamy samo zdrowie dla nas i naszych dzieci. Kwasy omega 3 znajdują się w mleku matki (oczywiście tylko wtedy, gdy stosuje ona dietę bogatą w te kwasy), dlatego tak ważne jest karmienie piersią. Jaki wpływ mają kwasy omega 3 na zdrowie dziecka? Mają one wpływ na prawidłowy rozwój mózgu i układu nerwowego niemowlaka, a przez to na wzrost inteligencji i rozwój emocjonalny. Zmniejszają ryzyko wystąpienia alergii i astmy, kształtują siatkówkę oka. Kwasy omega 3 stają się powoli (i na szczęście) nie tylko pożądanym składnikiem kosmetyków, ale również są obowiązkowe w diecie przyszłej mamy. To ona poprzez łożysko dostarcza je najpierw płodowi, a potem dzięki karmieniu piersią – niemowlęciu!